argam movsisyan

Ժամանակ երբեք էլ չկա

Ամանորյա «կերած-խմած» երկու շաբաթներից հետո կրկին վերսկսվեց ամենօրյա ու միապաղաղ «տուն-դպրոց-տուն» կոմբինացիայի երկրորդ կիսամյակը: Իրականում շատ արագ անցան ուսումնական տարվա առաջին 4 ամիսները: Դեռ սեպտեմբերին նոր-նոր ընդունվեցի  ավագ դպրոցի տասներորդ դասարան. նույնիսկ նոր դասընկերներիս անունները կարգին չէի հիշում, բայց հիմա արդեն տպավորությունն այնպիսին է, թե ինը տարի միասին ենք սովորել:

Անկախ այդ զգացողություններից, եթե չլինեին  դպրոցից դուրս  կամավորական աշխատանքները, հասարակական գործունեության մեջ ներգրավվածությունը, դպրոցական կյանքն անհետաքրքիր կլիներ: Հատկապես մեր քաղաքի՝ Վանաձորի համար: Միշտ էլ փորձում եմ նոր բան անելու, զարգանալու ու նոր բան սովորելու ոչ մի առիթ բաց չթողնել: Բայց արի ու տես, որ ամեն ինչով հանդերձ, ժամանակը զարմանալիորեն երբեք չի բավականացնում ամեն բան հասցնելու համար: Այսպես մենք միշտ շտապում ենք, ու այդ պատճառով էլ չենք նկատում, որ ներկայից այլևս բան չմնաց:

…Առաջին ու վերջին անգամ նրան ուղիղ մեկ տարի առաջ էի հադիպել: Եվ այս անգամվա մեր հանդիպումը երկրորդն էր: Նա նստած էր նստարանին: Ինչ-որ մեկին էր սպասում, իսկ ես շտապում էի: Ժամացույցիս նայեցի. 17:52 էր, իսկ ես ուղիղ 6-ին պիտի Արցախ պուրակում լինեի: Պետք էր քայլերս արագացնել, բայց մի պահ կանգ առա, որ խոսեմ նրա հետ: Ինձ հիշեց, բայց Արգիշտի անունով դիմեց: Մի պահ շփոթվեցի, բայց հետո հպարտություն զգացի, որ ինձ Հայոց մեծ թագավորի անունով կոչեց: Չուղղեցի: Ասացի, որ շտապում եմ ու պետք է գնամ: Մեծ ցանկություն կար իր պես խելացի ու զարգացած մարդու հետ զրուցելու, ում հետ դեռ մեկ տարի առաջ ճամբարում էի ծանոթացել,  բայց ափսոս, որ ժամանակ չկար…

…Երկար դասամիջոց էր: Մի քանի բան կար, որ պիտի հասցնեի այդ 10 րոպեների ընթացքում անել: «Բարին արա»-ի էինք պատրաստվում: Այդ լուրը պիտի տարածեինք դպրոցով մեկ: Թղթեր կային, որ պիտի  պատճենահանվեին, և հետո՝ հանձնվեին փոխտնօրենին: Միջանցքում ուսուցչուհիս էր կանգնած: Շտապում էի կրկին ու չնկատեցի նրան: Պատահաբար հարվածեցի՝ ձեռքի գիքը գցելով: Այնքան արագ եղավ ամեն բան, որ նույնիսկ չվերցրեցի գիրքը:  Զղջացի այդ քայլիս համար: Հետ նայեցի ու աշակերտների ամբոխի մեջ նրան կորցրի: Ներողություն էլ չխնդրեցի. շտապում էի, չէ՞:

Պիջակս վերցնում ու դուրս եմ գալիս տնից՝ գրեթե թռչելով երկրորդ հարկի աստիճաններից: Վազելով անցնում փողոցը՝ առանց աջ ու ձախ նայելու: Բացում դասարանի դուռն ու մտնում ներս: Զանգը հնչեց: Դասը սկսվեց: Ուսուցիչը մտավ դասարան: Ժամանակ չկա…

Հետո կգրեմ: