Աղվերանի մեդիա ճամբարից ծանոթացած ընկերներիցս մեկը՝ Նարեկը, մի օր զանգեց ու ասաց․
-Խաչ, մեզ մոտ սեմինարներ ա, կարո՞ղ ա գաս:
-Մեծ հաճույքով, մնում ա` տնեցիքին համոզեմ։
Եվ այսպես սկսվեց տանջալի աշխատանքները դեպի Մալիշկա համոզելը։ Վերջապես ես հասա իմ ուզածին, զանգեցի Նարեկին ու հպարտ ասացի՝ գալիս եմ։
Միայն իմանալով այս արտահայտությունը` «Պարույրի օբյեկտի մոտ կպահես», մի կերպ հասա Մալիշկա։ Երբ հեռվից տեսա Նարեկին, նոր սիրտս ընկավ տեղը, հասկացա, որ չեմ կորել։
Քանի որ ես այդքան էլ հաջողակ չեմ, ու պետք է մի բան այնպես չլիներ, եղավ անսպասելին։ Նարեկը ասել էր, որ սեմինարների սկիզբը օգոստոսի 18-ին է, իսկ ես ամսի 17-ին արդեն գյուղում էի: Փաստորեն պարզվեց, որ 18-ի փոխարեն 22-ին է սեմինարը: Ի՞նչ էր մնում անել ինձ. արագ անցկացնել ժամանակը։ Ամեն օր ավելի կապնվելով թե գյուղի, թե Նարեկի ընտանիքի հետ, մոռացել էի գնալու մասին։ Ահա և եկան սեմինարների օրերը։ Չորս օրն այնպես հետաքրքիր անցավ, որ չզգացի, թե ինչպես է ժամանակը անցնում։
Հրաժեշտի օրը մոտենում էր, իսկ ես չէի ուզում գնալ: Վերջին օրերս աշխատում էի դարձնել անմոռանալի։ Գիշերները Նարեկի հետ նույն սենյակում էի քնում, այսինքն չէի կարողանում քնել։ Պառկում էինք ու, ինչից ասես, չէինք խոսում։ Ամեն գիշեր ամփոփում էինք օրը, ոնց որ բամբասկոտ տատիկներ լինեինք։
Ամենահիշարժան պահերից մեկն այն էր, երբ Վայքում «Տնակի» սեմինարի ժամանակ մեզ անսպասելի այցելեցին 17-ից։ Աչքերիս չհավատալով բոլորին խառնեցի իրար, ու միանգամից դուրս եկանք դասից։ Ասեմ, որ սեմինարների մասնակիցներից ավելի քան տասը հոգին հենց Պատանի թղթակիցների ցանցից էինք` տարբեր մարզերից, քաղաքներից ու գյուղերից:
Այսպես անցկացրեցի կյանքիս ամենահետաքրքիր ամառային արձակուրդը` մեդիա դասընթացներ, մեդիա ճամբար, դեռ մի բան էլ ավելի` պատանի թղթակից իմ նոր ընկերներով ակտիվ քաղաքացի լինելու դասընթացներ:
Ինչ ասեմ` ես արդեն իսկապես ակտիվ քաղաքացի եմ: