Իմ առաջին հանդիպումը

«Մանանա», 17.am, ամեն անգամ աչքիս առաջ են քո նյութերը: Կարդում եմ հոդվածները, նայում նկարները, ֆիլմերը, և ամեն անգամ դեմքիս ժպիտ է գալիս: Ինչո՞ւ եմ ես ժպտում, քանի որ տեսնում եմ, ձեր շնորհիվ ինչքան երիտասարդ ու պատանի ժամերով համակարգչի դիմաց նստելու` խաղ խաղալու, կամ դրսում իրենց ժամանակը անիմաստ վատնելու փոխարեն, կարող են իրենց շուրջը մի պահ նայել ու խոսել տարբեր թեմաներով: Թեմաներ, որոնք իսկապես հետաքրքիր են բոլորիս: 
Մտածում եմ այն բանի մասին, թե ինչքան լավ է, որ կան նման վայրեր, որտեղ բոլորս էլ կարող ենք մեր մտքերով կիսվել:

Երկար ժամանակ է, ինչ ցանկանում եմ ձեզ նյութ ուղարկել: Երկար մտորումներից հետո, թե ինչ նյութ ուղարկեմ, որոշեցի մտքերս շարադրել հենց ձեր մասին:
 
Առաջին անգամ, երբ եկաք մեր քաղաք` Ստեփանավան, ինձ առաջարկեցին գալ ու մասնակցել ձեր դասընթացներին: Սկզբից մտածեցի ու չցանկացա գալ և մասնակցել, բայց ընկերներս, ովքեր առաջին օրը մասնակցել էին, ինձ խորհուրդ տվեցին գալ: Այս անգամ ես էլ մեծ հետաքրքրությամբ եկա ընկերներիս հետ, որպեսզի մասնակցեմ` մտածելով, որ ես էլ տանը ժամանակս անիմաստ վատնելու փոխարեն կարող եմ մի բան էլ ավել իմանալ: Սկզբից ինձ հարազատ չէին ձեր դեմքերը, բայց խմբերի բաժանվելուց հետո, երբ սկսեցինք զրուցել և մեզ` նորեկներիս ծանոթացրեցիք ձեր կազմակերպությանը, հոդվածներ ցույց տվեցիք, վիդեոներ ու լուսանկարներ, իմ մեջ հետաքրքրություն առաջացավ: Ամեն ինչ արդեն հետաքրքիր էր դառնում:
Մենք ամենքս ներկայացանք, պատմեցինք մեր մասին: Մենք խոսում էինք, ծիծաղում ու նոր փաստեր իմանում մեր շրջակա աշխարհի մասին: Հենց սկզբից ես սպասում էի այն պահին, երբ մենք պետք է խոսեինք կինոյի և ֆոտոյի մասին: Սիրում եմ նկարվել ու նկարել, և միշտ ցանկացել եմ կինոյում նկարահանվել:

Ահա եկավ ամենասպասված պահը` մենք գնացինք ֆոտոներ անելու: Բոլորովս միասին` մեծ հաճույքով, և արդեն հարազատ դարձած: Նկարում էինք ամեն պահի, երբ մեզ հետաքրքիր բաներ էին պատահում: Գույներ, ամեն քայլափոխի մարդիկ: Ինչքան լավ էր ժամանակը անցնում: Մենք հանդիպել էինք ժամը 10-ին, և միասին անց կացրեցինք մինչև 6-ը: Ճիշտ է, ժամանակը երկար էր անունով, բայց այնքան արագ անցավ, որ ես նույնիսկ մոռացել էի այն բանի մասին, որ մի քանի ժամ է, ինչ հաց չեմ կերել:
   
Ահա եկավ տխուր պահը` մենք պետք է իրար հրաժեշտ տայինք: Արդեն վերադարձել էինք այնտեղ, որտեղ հանդիպել էինք` Ստեփանավանի թիվ 2 դպրոց: Մենք միասին նկարվեցինք և ունեցանք մեկ ընդհանուր նկար: Հրաժեշտ տվեցինք իրար, ու միմյանց խոստացանք չմոռանալ այս հանդիպման մասին:   
 
Ուզում եմ ձեզ իմ շնորհակալությունը հայտնել այդ անմոռանալի օրվա համար: Մենք ուրախ կլինենք ձեզ նորից հյուրընկալելու մեր քաղաքում: