Մի քանի տարի առաջ ինչ-որ հարցաթերթիկ լրացնելիս հանդիպեցի մի այսպիսի հարցի. «Եթե հնարավոր լիներ ժամանակը հետ տալ, ո՞ւմ հետ կցանկանայիք հանդիպել»: Այդ ժամանակ չունեի հստակ պատասխան, ու նույնիսկ չեմ էլ հիշում, թե ում անունը գրեցի և ինչու: Եթե այդ հարցը հիմա նորից հանդիպի, ես անկասկած կպատասխանեմ՝ Հովհաննես Թումանյանին:
Երբ կարդում եմ Թումանյանի քառյակները, բանաստեղծությունները ու պոեմները, կարծես ծանոթանում եմ նրա հետ, հասկանում, որ նա եղել է ժողովրդի մի մասնիկը, եղել է այն ձայնը, որն անընդհատ խոսել է թե ժողովրդի անունից, թե ժողովրդի հետ: Կուզեի հանդիպել Թումանյանին, որովհետև առաջին հերթին կուզեի հանդիպել բարի մարդու հետ: Մեր պատմության մեջ կան շատ գրողներ, որոնց գործերը հավանում եմ, և որոնք էլ շատ մեծ դեր ունեն մեր գրականության մեջ՝ Պարույր Սևակ, Եղիշե Չարենց, Վահան Տերյան և ուրիշներ: Սակայն նրանց մի բան չի հերիքում։ Այդ մի բանը հեքիաթներն են: Իմ կարծիքով, այն մարդը, որը գրում է հեքիաթներ և գրում է այնքան լավ, որ դրանց իմաստը պահպանվում է նույնիսկ մեկուկես դար անց, ոչ միայն բարի է, այլ նաև իմաստուն: Թումանյանը այն բանաստեղծներից էր, որոնք հասկանում էին, որ ժողովրդին բարություն ու կամքի ուժ սովորեցնելու համար պետք է սկսել մանուկներից:
Թումանյանը հավերժ է, որովհետև նրա գործերն են հավերժ: Եթե բախտ ունենայի նրան հանդիպելու, ուղղակի ամուր կգրկեի ու կասեի շնորհակալություն… Շնորհակալություն ինձ բարություն սովորեցնելու համար: