Լուսանկարները՝ Մարիամ Հարությունյանի
Բարև: Ինչպե՞ս ես: Անհանգի՞ստ, անհամբե՞ր, պլանավորում ես մասնակցությունդ ցույցի՞ն, գուցե նեղսրտած ես, որովհետև հնարավորություն չունե՞ս մասնակցելու:
Եթե աշակերտ ես, մեծամասնության կարծիքով՝ առիթից օգտվում ես դասի չգնալու, դաս չսովորելու համար: Իսկ ի՞նչ է անում էդ մեծամասնությունը: Մտածում է, որ մեկ է, ոչինչ չես փոխելու, նախատում է քեզ դասի չգնալու համար՝ պատճառաբանելով, որ ազգին կրթված սերունդ է հարկավոր, ու որ ամենակարևոն է՝ դու անչափահաս ես:
Լուսանկարները՝ Մարիամ Հարությունյանի
Ի՞նչ է, անչափահասը չի՞ տեսնում՝ ինչպես է տանջվում ծնողն իրեն պահելու համար, չի՞ զգում արտերկրում աշխատող հարազատի կարոտը, չի՞ տեսնում իր իսկ ժողովրդի պայքարը, չի՞ ոգեշնչվում ամեն տեսակ հաղթանակներից։
Ես անչափահաս եմ, հա: Բայց ես դասարանի դռան վրա հենց սկզբից գրել եմ «#ՄերժիրՍերժին»: Ես չվախեցա տնօրենին ասել, որ ես եմ գրել, ես չհուսահատվեցի, երբ գրածս մաքրեցին, ես չհուսահատվեցի, երբ երեք անգամ ձախողեցին մեր կազմակերպած դասադուլը, ես չվախեցա կարծիքս հայտնել ու չորրորդ անգամ դուրս եկա ցույցի՝ գրածս մաքրողների գլխավորությամբ:
Ես չէի մրսում, սոված չէի, չէի հոգնում, չէի մտածում, որ անիմաստ է: Ես վեր թռա պառկած տեղից՝ հրաժարականի լուրը լսելուն պես, վազեցի դուրս, ընկերներս էլ նույն ոգևորությամբ վազելով գալիս էին, մենք ուրախությունից թռչկոտում էինք իրար գրկած, մենք մեզ կարևոր մարդ համարեցինք, քանի որ ունեցել էինք մեր քայլը:
Լուսանկարները՝ Մարիամ Հարությունյանի
Ես շարունակում եմ իմ պայքարը, իմ փոքր քայլերով քայլում եմ ժողովրդիս հետևից: Ես հավատում եմ, վստահում եմ, գիտակցում եմ պահի լրջությունը. ես պատրաստ եմ:
Հ.Գ. Դասադուլի ժամանակ նկատել եմ ժպիտդ, ոստիկան, գիտեմ, որ հոգով մեզ հետ ես, ու նոր՝ թավշյա հեղափոխությունը նշելիս՝ կենացդ խմելու ենք: