Լուսանկարը՝ Մարինե Հովհաննիսյանի
Իմ հայրենի գյուղը՝ Սևքարը, գտնվում է Տավուշի մարզում և սահմանակից է Ադրբեջանին: Այստեղ է ծնվել հայտնի ֆիդայի Սևքարեցի Սաքոն՝ Սարգիս Ծովանյանը: Ես շատ հպարտ եմ, որովհետև ծնվել և մեծացել եմ նրա տանը և համարվում եմ նրա ժառանգներից մեկը: Մեր ընտանիքի բոլոր տղամարդիկ, սկսած իմ պապերից, մասնակցել են հայրենիքի պաշտպանությանը: Սևքարեցի Սաքոն մասնակցել է Արևմտյան Հայաստանի բազմաթիվ կռիվների, եղել է հայտնի զորավարներ Անդրանիկի, Աղբյուր Սերոբի, Չաուշի զինընկերը և եղել է պատմական Խանասորի արշավանքի հեծելազորի հրամանատարը: Պապս՝ Երվանդ Ծովանյանը, մասնակցել է Երկրորդ համաշխարհային պատերազմին և պարգևատրվել է բազմաթիվ մեդալներով: 1963 թվականից մինչև 1982 թվականը եղել է Սևքարի գյուղխորհրդի նախագահը: Հայրս՝ Արտաշես Ծովանյանը, մասնակցել է Արցախյան կռիվներին, Երկրապահ կամավորական միության անդամ է, պարգևատրվել է «Զորավար Անդրանիկ» ոսկե մեդալով, «Մայրական երախտագիտություն» մեդալով, «Արցախյան մայրերի կողմից» մեդալով, «Սևքարեցի Սաքո» հուշամեդալով և պատվոգրերով: Հորեղբայրներս՝ Գրիշան, Յուրան, Սերյոժան և Արարատը, բոլորն էլ մասնակցել են արցախյան կռիվներին: 1990-1991 թվականից ստեղծվեց «Սևքարեցի Սաքո» ֆիդայական ջոկատը: Հայրս և եղբայրներս բոլորն էլ անդամագրվեցին այդ ջոկատում և մինչ 1994 թվականը մասնակցեցին Արցախյան գոյամարտին: 1980 թվականից հայրս աշխատում է որպես հեռուստակայանի տնօրեն, որտեղից հեռարձակվում են թվով քսանհինգ համայնքների համար հետևյալ հեռուստաալիքները՝ Հանրային ալիք, Հանրային երկրորդ ալիք, РТР Ռոսիա, Կենտրոն, Հանրային ռադիո և այլն: Դեռևս կռվի տարիներին հեռուստատեսային կայանը աշխատել է հրթիռային կրակոցների տակ: Մեր գյուղի կենտրոնում է գտնվում Սևքարեցի Սաքոյի շքեղ հուշարձանը, որը խորհրդանշում է մեր համայնքի հոգին և ուժեղ կամքը: Նրա կողքին են գտնվում գեներալ Վարշամովի կիսանդրին, ով եղել է ցարական Ռուսաստանի գեներալ, մի քիչ այն կողմ գտնվում է Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում զոհվածների հուշահամալիրը և Սևքարի դուստերերի կողմից կառուցված կոթողը:
Սևքարը, ինչպես նաև Տավուշի մարզի բազմաթիվ գյուղեր, ունի իր բազմաթիվ խնդիրները և պրոբլեմները: Այդ կարևորագույն խնդիրներից մեկը գյուղամիջյան ճանապարհներն են: Ճիշտ է, գյուղի կենտրոնական ճանապարհները համեմատաբար բարվոք վիճակում են, որովհետև վերջին տարիներին մայթերի կողքով կառուցել են ջրահեռացման գծեր, որոնց միջով հոսում են հորդառատ անձրևների ջրերը: Ամեն տարի վերանորոգվում են գրեթե բոլոր գյուղամիջյան ճանապարհները, սակայն որտեղ չկան ջրահեռացման գծեր, այդտեղից ուժեղ և հորդառատ անձրևների ջրերը քշում-տանում են ճանապարհներին փռած ավազի և խճապատված ծածկույթը: Դժվար է հատկապես ձմռան ամիսներին: Ճանապարհները ամբողջովին պատվում են մերկասառույցով, որը անանցանելի է դարձնում մեքենաների երթևեկությունը: Այդ պատճառով գյուղի մեծ մասը, ովքեր կապված են սարերի և յայլաների հետ, զբաղվում են անասնապահությամբ, ունեն ամենագնաց մեքենաներ: Հուսով եմ, որ կանցնեն տարիներ, և իմ հայրենի գյուղի ճանապարհները կասֆալտապատվեն ամբողջությամբ, որովհետև ես լավատես եմ և հավատում եմ լուսավոր ապագային: