annaTumanyan

Իմ ուղեկիցը

-Դըմփ, դըմփ, դըմփ…

Ու այսպես ամեն բացվող առավոտ, երբ ես դուրս էի գալիս տնից, լսելով այս ոտնաձայները՝ իսկույն պաշտպանված էի ինձ զգում։
Մի տարի կլինի։ Դեռ նոր էր սկսվել ուսումնական տարին, սև ու սպիտակ հագուստներ, զանազան պայուսակներ, ճիչեր, երգեր, նույնիսկ՝ տխուր դեմքեր։ Մի սովորական օր ութն անց քառասուն ես դուրս եկա տնից։ Միանգամից ականջակալներս դրեցի ու պատրաստվում էի արդեն միացնել երաժշտությունը, բայց լսվեց.

-Դըմփ, դըմփ, դըմփ…

Վախից քարացա։ Թեթևակի շրջվեցի, տեսա մի մեծ շան. ամբողջովին շագանակագույն, խոշոր ականջներով, սև աչքերով։ Նա արագ քայլերով մոտենում էր ինձ։ Սիրտս քիչ էր մնում կանգ առներ։ Ի դեպ, ես սարսափելի վախենում եմ շներից, մանավանդ՝ փողոցի։ Շատ էի հեռացել տնից, այլևս ճար չկար. պետք է կա՛մ շարժվեի, կամ էլ… Սկսեցի դանդաղ քայլել՝ ցույց տալով իբրև ոչինչ չի եղել։ Քայլերի ձայնը կամաց մոտենում էր։ Ինչքան շատանում էին դմփդմփոցները, այնքան սիրտս տակնուվրա էր լինում։ Շատ չերկարացնեմ։ Մի քանի վայրկյան անց մոտեցավ ու սկսեց հավասար քայլել. ո՛չ մի դիպչել, հաչալ ու նմանատիպ ավելորդություններ։ Երկյուղս քիչ թե շատ նվազեց։ Քայլում էի հանդարտ, բայց չէի ուզում երաժշտությունը միացնել, որովհետև իմ ֆանտազիան գերզարգացած մակարդակի վրա է։

-Ամեն ինչ հնարավոր է։ Միայն թե ցույց չտամ լարվածությունը։ Նա կզգա դա։

Անընդհատ կրկնում էի մտքումս, ու անգամ չնկատեցի, թե ինչպես հասա փողոցի ծայրը։ Ժամանակն էր ճանապարհն անցնելու։ Անսպասելիորեն շունն առաջս ընկավ և իսկույն կանգնեց փողոցի մեջտեղը։ Չհասկանալով կատարվածը՝ արագ անցա կողքով ու տեսա, որ գալիս է։ Մտորելուց հետո հասկացա, ու գրպանիցս մի կտոր շոկոլադ գտա, տվեցի իրեն։ Մտա դպրոց։

Ու այսպես ամեն առավոտ կրկնվում էր, մինչ եկավ ամառը. ամռանը հազվադեպ էի տեսնում նրան։

Ես այս տարի փոխադրվեցի ավագ դպրոցի 10-րդ դասարան. նոր ճանապարհ, նոր դպրոց, նոր շրջապատ, ուսուցիչներ։ Գրեթե մոռացել էի շան մասին, երբ հոկտեմբերյան առավոտներից մեկին տնից դուրս գալուն պես տեսա նրան։

-Ինչքա՜ն է մեծացել։

Իսկապես նա այնքան ծերացել էր, ու քայլերն էլ շատ դանդաղ էին և փոքր։ Այդ օրվանից հետո մեկ-երկու անգամ եմ տեսել, ոչ ավելի։

Մտածում եմ՝ մի՞թե որևէ անծանոթ նման քայլի կգնար ինձ համար ամեն առավոտ՝ վտանգի տակ դնելով կյանքը։

Հաճախ միայնակ մնացած մարդկանցից ոմանք էլ ուզում են բարություն անել, թեկուզ՝ անծանոթին։ Մեր օրերում նման մարդկանց կարիքը շա՜տ է զգացվում։