Մեկ վայրկյան սենյակս կարգի բերեմ ու սկսեմ գրել։ Միակ կախարդական խոսքը, որը կստիպի ինձ երկու րոպեում ուշքի բերել սենյակս, հետևյալն է.
-5 րոպեից տուն մարդ է գալու։
Դե, կարգի բերելը ո՞րն է, աթոռի վրա հավաքված հագուստների վրա ծածկոց գցե՞լը։ Մահճակալս վերջերս ենք փոխել, անկեղծ ասած, ճռճռոցի ձայնը դուրս չէր գալիս ու մեկ-մեկ պահարանի հետ դուետով էին հանդես գալիս։ Բայց պահարանս հնազանդ է, միայն դուռը բացելու ժամանակ է ճռռում, երևի ամաչում է։ Գրասեղանս խառնաշփոթ վիճակում է, գրքերս իրար վրա թափթփված, կարող է նրանց կյանքում մի բան այն չէ՞: Դե, շատ են այս ու այն կողմ ցրվում ու, դրա հետ մեկտեղ, եթե մայրս փորձի նրանց կարգի բերել, ես ոչինչ չեմ գտնի, դասակարգելուց գրքերս իրենք էլ կզարմանան, որ կողք կողքի, մեկը մյուսի հետևից շարված են։
Դաս անելու համար համակարգիչն է խանգարում: Ախր, ես ասել էի, որ տանեն հյուրասենյակ։ Պատին կախված նկարներ ունեմ. մի քանիսը՝ ձեռքի աշխատանք, մի քանիսի մեջ էլ ես եմ, դու ես, կամ էլ երևի միասին նկար չունենք,եսիմ։
Սենյակից բաց պատշգմբ կարող ես դուրս գալ: Ձմռանը մի քիչ խանգարում է: Մեկ-մեկ մոռանում եմ, կիսափակ թողնում ու մրսում։ Իսկ դու սենյակումդ անկյուն ունե՞ս, որն ամենաշատն ես սիրում։ Ես ունեմ. հենց իմ սենյակը, դա էլ իմ անկյունն է, իմ չորս պատը, իմ ընկերը, ում հետ ամեն երեկո ֆիլմեր ենք դիտում, անբաժան ենք։ Իրարից հեռու չենք կարողանում, արդեն հյուրասենյակում էլ երկար չեմ մնում, մտածում եմ՝ կնեղանա ու իր դռները իմ առջև կփակի։
Դե՛ արի թեյ խմենք, իմ չորս պատի մեջ, հրավիրում եմ։