Լուսանկարը՝ Արթուր Ջանվելյանի
Մանուկ հասակից պապիկիս հետ սար էի բարձրանում: Ես սիրում էի ձի հեծնել, ինչը պապս նկատել էր: Ամեն անգամ՝ անտառից տուն գնալիս, կանչում էր ինձ, նստեցնում ձիու վրա և ման էր տալիս: Երբ ես ձիու վրա էի, նա մոռացության էր տալիս իր բոլոր հոգսերն ու ցավերը:
Լուսանկարը՝ Արթուր Ջանվելյանի
Մի քանի տարի անց, երբ ես դարձա դպրոցական, նրան այցելում էի միայն արձակուրդներին: Իմ հրաշքներով լի մանկությունն ավարտվեց այն ժամանակ, երբ ես ընդամենը վեց տարեկան էի: Իմ մեջ կարծես ինչ-որ բան փլուզվեց: Իմացա, որ պապիկս մահացել է:
Լուսանկարը՝ Արթուր Ջանվելյանի
Ես մինչև հիմա տատիս հետ բարձրանում եմ սար և գիշերում այն կտուրի տակ, որը պապս էր կառուցել մահվանից ընդամենը մեկ տարի առաջ: Բայց իմ մեջ ինչ-որ մի բան դատարկ է, հիմա չկա այն զգացողությունը, որը կար մանուկ ժամանակ: