Ողջույն, ես Աննա Ֆրանկը չեմ։ Չեմ թաքնվում հետնատանը, իմ օրագրի անունը Կիտտի չէ ու իմ երկրում պատերազմ չկա։ Բայց, այնուամենայնիվ, ես ամեն օր գրում եմ։
Ես շատ թափթփված եմ ապրում, որ կապվեմ բնակարանիս իրերին՝ դրանք անվանակոչելով։ Ես վաղ եմ արթնանում, փորձում ճիշտ ժամին նախաճաշել, ու սկսվում է իմ օրը, որը շատ նման է նախորդ 3 ամիսների օրերին։
Իհարկե, ես կարող եմ անգամ իմ անկողնուն անվանակոչել։ Նույն հաջողությամբ թեյի սիրելի բաժակին, ճաշի ափսեներին, գդալին, համակարգչին, օրագրին ու անգամ յոգայի գորգին։ Բայց ինձ թվում է՝ բազմիցս հասցրել եմ նախաճաշին մի կարգին ցավի բաժին կուլ տալ ու իմ այս փոքրիկ գլխով հասկացել եմ՝ չպետք է կապվել, որովհետև Նախշունիկը (թեյի բաժակը) անզգուշորեն կարող է կոտրվել ու չի հաջողվի հանրապետության որևէ վաճառակետում գտնել նույնից կամ գոնե նմանը։ Դե հա, մեր սիրելի առարկաները մեզ շատ հանգիստ լքում են։ Մենք ցավում ենք, ափսոսում դրանց բացակայության համար, երկար ժամանակ դարակում ազատ տեղ թողնում՝ հիշատակը հարգելու։ Իսկ հետո մենք հարմարվում ենք։ Մեր աչքերը ընդունում են, որ կապվելը ցավ է բերում։ Իմ փոքրիկ գլխով ես հասկացել եմ՝ կորցնելու ցավից մեզ փրկում են տան լիքը անկյունները, որտեղ կարող են հայտնվել մարդիկ, ովքեր ապրում են մեզ հետ։
Այստեղ ուզում եմ գրել մորս մասին։ Եթե քեզ ծանոթ է «Որ չկորչես թաղամասում» գիրքը, ուրեմն քո մտքին էլ կգա հաստատուն նշդարենու ծառը։
Ըհը, ինքն իմ նշդարենու ծառն է, որի վրա միշտ թեքվում կամ հենվում եմ։
Հիշո՞ւմ ես, չէ՝ ես Աննա Ֆրանկը չեմ ու իմ երկրում պատերազմ չկա։ Բայց ստացվում է այնպես, որ միշտ ինքս ինձ հետ ու շատ հաճախ մամայի հետ պատերազմների մեջ եմ։ Դրանք «բազկաթոռային կռիվներ» են, նման հարևանի տան իրավիճակին, երբ տեղափոխություններ է անում։
Մեր հարաբերություններն էլ անընդհատ տեղափոխվում են։
Իմ սիրելի օրագիր, կարո՞ղ ես պատկերացնել, թե որքան մոլեռանդությամբ է մայրս կապված իր աղջիկներին։ Վերջերս պարզեցի, որ դա կոչվում է «գերհոգատարություն»։
Ամերիկա չեմ բացահայտի, եթե քեզ ասեմ, որ ինքնամեկուսացումն ու անընդհատ տանը մնալը շատերիս համար բացահայտումների առիթ դարձավ։
Ես բացահայտեցի մորս մոլուցքն ու իմ անկարողությունը՝ նրա գերհոգատարությունը մեղմելու։
Իմ փոքրիկ գլխով հասկացել եմ՝ ներքին պատերազմները փորում ճիճվակրությունից ավելի սարսափելի ու տհաճ են։ Բայց ինչ կարող եմ անել, երբ մայրս օրական հազար և ավելի անգամ հարցնում է «ո՞նց ես», «ի՞նչի կարիք ունես», «կուզե՞ս պառկել, եթե հոգնած ես»։
Իմ սիրելի օրագիր, ես Աննան չեմ, որ քեզ անվանակոչեմ։ Երևի ես համարձակություն չունեմ այդքան։ Բայց կարող եմ խոսել քեզ հետ։ Օրինակ՝ հարցնել՝ ի՞նչ անել, երբ տեսնում ես, թե ինչպես է քո հաստատուն կետը իրեն մաշում։
Իմ սիրելի օրագիր, գիտե՞ս՝ մայրս ու գերհոգատարությունը հոմանիշներ են։ Ես վստահ եմ, որ այս պատմությունը սկսվել է շատ վաղուց։
Մոտավորապես այն ժամանակ, երբ որոշվեց՝ ինձ պետք է Շուշանիկ կոչել։ Հիշո՞ւմ ես, պատմում էի քեզ, որ անվանակոչումը կապ է ստեղծում։ Իսկ կապվելը միշտ ցավ է բերում։
Ես Աննա Ֆրանկը չեմ, որ կանչեմ քեզ՝ իմ սիրելի Կիտտի ու պատմեմ նկուղի մեծ աշխարհի ու սիրո մասին։ Բայց կարո՞ղ ես պատկերացնել՝ որքան ցավ եմ բերել ու բերում մորս։ Նրան Սոնա են կոչում ու իր հետ էլ հազար կապով կապված է տատս։
Իմ փոքրիկ գլխով հասկացել եմ՝ մեր կորցրած առարկաների ցավը մեղմում են կապերը, որ հազար ու մի թելով ձգվում են դեպի մեկը։ Իսկ մենք կարող ենք միշտ ցավ ու վարդեր բերել:
Իմ սիրելի օրագիր, ես պատկերացում չունեմ՝ կարո՞ղ եմ երբևէ անվանակոչել բնակարանիս առարկաները կամ ինչ-որ մեկին։ Դե հա, իմ և մորս ցավը չափելի չէ, բայց երբեմն զգում եմ՝ ինչպես եմ հոգնած աչքերս տանում դատարկ տեղ թողած դարակներին, հետո մորս, ով խոհանոցից կանչում է անունս՝ հմտորեն բաժանելով երեք վանկի՝ Շու-շա-նիկ, իսկ հետո․ «Հոգնա՞ծ ես, չէ՞, արի երիցուկով թեյ խմի»։
Ես Աննա Ֆրանկը չեմ, բայց ամեն անգամ օրագրում նշումներ անելիս չեմ մոռանում ողջունել կամ բարի երազներ մաղթել գրոտած էջերին։
Բարի երազներ, իմ սիրելի օրագիր։