Այսօր 17.am կայքի հինգ ամյակն է։ Սա կարդալուց հետո մտածեցի. «Իսկ ինչքա՞ն ժամանակ է, որ թղթակցում եմ 17.am-ին»։
Չորս տարի։ Արդեն չորս տարի է, ինչ 17-ի մեծ ընտանիքի անդամ եմ։ Ակամա հիշողություններս ինձ տարան տասնհինգամյա Սոնայի մոտ։ Հիշեցի իմ ոգևորվածությունը, երբ իմացա 17-ի մասին, առաջին փոքրիկ նյութս գյուղիս մասին։ Առաջին մեդիա ճամբարը, նոր մարդկանց ճանաչելն ու լրագրողական հմտություններ սովորելը։ Ի՜նչ արագ անցան այս չորս տարիները։ 
Արագ անցան, բայց շատ բան տվեցին։ 17-ը ինձ համար դարձավ հարթակ՝ գրելու առօրյա տարբեր թեմաների մասին, որոնք առաջին հայացքից կարող են շատ անհետաքրքիր թվալ, բայց ես մի շատ կարևոր բան հասկացա, որ չկան անհետաքրքիր նյութի, լուսանկարի կամ ֆիլմի գաղափարներ, որովհետև եթե մի բանը մեծ ոգևորությամբ ու հաճույքով ես անում, այն երբեք անհետաքրքիր չի ստացվի։
17-ը ինձ օգնեց ազատ արտահայտել իմ մտքերն ու գաղափարները, կյանքին նայել այլ աչքերով, օգնեց, որ բացահայտեմ ինքս ինձ ու իմ շուրջը գտնվող մարդկանց ու աշխարհը։ 17-ի շնորհիվ ես դարձա ավելի ինքնավստահ ու ավելի համարձակ…
Ես անչափ ուրախ եմ, որ Հայաստանում ունենք նման հարթակ, որը դեռահասներին ու երիտասարդներին հնարավորություն է տալիս գրել այն ամենի մասին, ինչն իրենց հուզում է։ Հուսամ, որ ապագայում ավելի շատ թղթակիցներ կունենանք Հայաստանի տարբեր անկյուններից, ու 17-ի ընտանիքը գնալով ավելի կմեծանա։
Հ. Գ. Ուզում եմ շնորհավորել և շնորհակալություն հայտնել 17-ի ողջ անձնակազմին, ձեզ անսահման եռանդ ու նորանոր ձեռքբերումներ։ Սիրում եմ բոլորիդ։