anush davtyan

Իմ 17.am-ը 5 տարեկան է. Անուշ Դավթյան

Մեր համալսարանում էինք, Հենրի Կյունիի անվան դահլիճում նստած՝ ուշադիր նայում էի Լիլիթի կես սպիտակ, կես սև մազերին, շատ էր դուրս գալիս։ Մեկ-մեկ հայացքս թեքում էի տիկին Ռուզանի վրա, որ ուշադրությունս տեղում պահեմ, լավ լսեմ՝ ինչ է ասում։ Ուզում էի բոլոր ասածները հիշեմ, որ մի օր էլ ես դիմեմ։

Տիկին Ռուզանն ասում էր, որ չսպասեմ նոր workshop-ի, ուղղակի դիմեմ, նյութ ուղարկեմ, ու եթե ստացվի, միանամ 17-ին։ Մենակ ինչ-որ բան անելու մտքից սարսափում էի։ Դրա համար մի քանի ամիս սպասեցի workshop-ին։

Վերջապես եկավ էդ օրը։ 2017 թիվն էր, որ միացա 17-ին, ու հենց նոր էս տողը գրելուց հասկացա 17-17 պահը։ Բայց որ հետ եմ նայում, միշտ ինքս ինձ ասում եմ՝ անցած ամառ եմ միացել։ Էդ անցած ամառը 2 տարի առաջ էր, բայց երեկվա պես հիշում եմ, թե ոնց էի մտածում, որ չեմ մերվում ընդհանուր մասսայի հետ, որովհետև բոլորը մի լավ բան անում էին (հետաքրքիր նյութեր գրում, սիրուն ֆոտոներ անում, ֆիլմերի մտքեր հղացնում), իսկ ես ուղղակի եկել նստել էի։ Ինչ հաճելի էր սխալվելը, ու ինչ հաճելի էր 17-ին միանալը։

Իմ 17-ը էն տեղն է, ուր ես պատմում եմ այն ամենը, ինչի մասին մտածում եմ, ինչն ինձ հուզում է, ինչից ուղղակի ուզում եմ խոսել, բայց զրուցակից չունեմ։

Իմ 17-ն էն տեղն է, որը ինձ սովորեցրել է հետևել մտքերիս, որովհետև ոնց պարզվեց, մաման կարդում է նյութերս՝ անկախ էն հանգամանքից՝ տարածել եմ դրանք իմ էջում, թե՝ չէ։

Իմ 17-ը էն տեղն է, որի մասին հպարտորեն նշում եմ ինքնակենսագրականիս մեջ, որովհետև սրանից ավելի լավ փորձ չէր կարող լինել էս տարիքում հարցազրույց վարելու, միտք ձևավորելու համար։

Իմ 17-ը էն տեղն է, որն ինձ տվել է անթիվ ծանոթներ ու ընկերներ ամբողջ Հայաստանով, ում «սթորիներից» իմանում եմ եղանակը բոլոր մարզերում և ում հետ ազատ ճանապարհորդում եմ դեպի նոր երկրներ։

Ես սիրում եմ իմ 17-ը, հուսամ, որ ինքն էլ՝ ինձ։