valentina chilingaryn

Իմ 17.am-ը 5 տարեկան է. Վալենտինա Չիլինգարյան

17-ը փայտե տնակ է, որտեղ՝ մի վառարանի շուրջ հավաքված են ամենասիրառատ ու ամենաջերմ մարդիկ։ Էն օրը, երբ նյութս կայքում է դրվում, էդ օրը միշտ տոն ա։ Ամեն անգամ նույն երեխայական խանդավառությամբ ու թաքուն ցնծությամբ եմ դիմավորում նոր բալիկիս՝ նյութիս որպես բազմազավակ մայր։ Շատ տարօրինակ սիրով եմ կապված բոլոր նյութերիս հետ, ու երբ ինչ որ մեկը հարցնում է, թե ո՞րն է իմ ամենասիրելի նյութը, վարանում եմ պատասխանել, որովհետև դա նույնն է, երբ ասում են` երեխաներիցդ ու՞մ ես ամենաշատը սիրում։ Դե, իհարկե՝ բոլորին։ 17-ը էն միակ հարթակն է, որ զբաղված թե չզբաղված լինելիս, միշտ կապը չի կտրվում։ 17-ը միշտ օգնում է արտահայտել զգացմունքներս ու մտքերս, բողոքել ամեն ինչից, երևակայորեն ստեղծել ինչ որ մեկի, ֆիքսել ամենատարօինակ խոսակցություններն ու պահերը, գրել, աճել, զարգանալ։ Գրելը միշտ օգնում է հանգստանալ, կտրվել առօրյայից, լուծումներ փնտրել, մտովի մոռանալ բոլորի մասին կամ բոլորին գրողի ծոցը ուղարկել։

Թեկուզ անցնի 17 տարի, մեկ է՝ էլի թռվռալով գալու եմ, ու հերթով էդ բոլորից (որոնց նախորդ պարբերությունում գրողի ծոցն էի ուղարկել) հարցնեմ. «Իսկ նոր նյութս կարդացե՞լ եք»։

2 տարի առաջ էր, երբ փայլուն աչքերով տրանսպորտի մեջ տեսա առաջին նյութս։ Վեհաբար կարդում էի բոլորի մոտ, լսում շնորհավորանքներ, խրախուսական խոսքեր, խորհուրդներ։ Ա՜յ մարդ, էդ ոնց էի վեհացել, հասնել չէր լինում: 17-ը ամրապնդեց էն ձգտումս, որ պետք է կրթությունս շարունակեմ մեդիա ոլորտում։ Ես իմ նյութերի օրը 2 անգամ ավելի շատ եմ սիրում ընկերներիս, որովհետև էդ օրերին միշտ բարի են լինում ու մեծ ոգևորությամբ սպասում են նոր քննարկումների։ Ա՜յ, օրինակ Ռաֆոն։ Ինձ թվում է, եթե ես տանջվեմ, գիշեր ու զօր քրտնաջան աշխատեմ, աշխարհի ամենաթույն նյութերը գրեմ, մեկ է՝ ինքը միշտ կասի․ «Լավն էր նյութդ, բայց դե էն լուսնին չի հասնի, արա էն ի՜նչ լավն էր քո լուսինը»։ Մկոն ամեն նյութի ժամանակ ասում ա․ «Էնպես կուզեմ քեզ տեսնեմ որպես մեր Հանրային լրատվականի հաղորդավար, տեսնես էդ ժամանակ էլ լուրջ չես կարո՞ղ լինել»։ Դե Արթուրին գիտեք, անհավես սատկում է։ Էն ու՞ր, կարդալն ու՞ր։ Ի դեպ, բացահայտել եմ, որ սկսել է տառապել ցունդոկուով (հիվանդություն, ըստ որի մարդիկ գնում են գրքեր, շարում են դրանք իրար վրա և չեն կարդում ոչ մեկը): Իսկ Լիանան միշտ ինձնից առաջ կիսվում է նյութովս ֆեյսբուքի իր էջում։ Ես միշտ ուրախանում եմ, որ ծանոթներս, ընկերներս, բարեկամներս հիշում են նյութերս, ու երբեմն խոսքի մեջ կիրառում են ինձ` հիշեցնելով երեխաներիս մասին։ Ու ի վերջո, 17-ի միջոցով ես առաջին անգամ ստեղծեցի իմ սիրուն՝ Ջորջին, ում հետ մինչև կյանքի վերջը կապրեմ երջանիկ։ Ես հպարտանում եմ, որ 17-ի տաքուկ տան փոքրիկ բնակիչներից եմ, ու եթե 17-ը ուտելիք լիներ, այն կլիներ մեծ խոզի շաուրմա՝ ամեն ինչով ու կծուն շատ, իսկ եթե լիներ ըմպելիք, կլիներ թարմ բույրով տաք առավոտյան սուրճ։ Դժվարանում եմ հատուկ համեմատություններ փնտրել, որ արտահայտեմ սերս 17-ի նկատմամբ, ուղղակի պետք է ասել, ես ապրում ու մեծանում եմ 17-ում։ Ու էստեղ Ձախ Հարութի ՝ «Էլ չենք լինի 5 տարեկան, ա՜խ դեռ երեկ, տարիներն ուր անցան, փնտրում եմ քեզ հիմա իմ առաջին նյութի քնքշանք, լա՜, լա՜, լա՜…» երգը։