Բարև՛, սիրելի՛ ընթերցող, արդեն շատ վաղուց է, ինչ չէի գրել: Երկար ժամանակ է, ինչ թուղթ ու գրիչս չէի վերցրել ու առանձնացել մերօրյա իրականությունից: Դե, բնականաբար, բացակայությունս իր հարգելի պատճառներն ուներ:
Արդեն մեկ տարուց ավելի է, ինչ թղթակցում եմ 17.am-ին: Այս մեկ տարվա ընթացքում հաճախ փորձել եմ գրել այն մասին, թե ինչ տվեց 17.am-ը ինձ, սակայն միշտ անհնար է եղել բառերի միջոցով այդ ամենը հանձնել թղթին:
Անհնար է բառերով գրել ընկերների այն մեծ բանակի մասին, որոնք թանկ են դարձել ինձ համար և կազմում են առօրյայիս մի մասը: Երբեք չեմ մոռանա այն զգացողությունը, երբ «Ընկերներ, ովքեր փոխեցին դիրքորոշումս, կամ առաջ ու հետո» հոդվածս տեսա թարգմանված անգլերեն՝ Ջինիշյան հիշատակի հիմնադրամի պաշտոնական կայքէջում:
Միշտ կհիշեմ «Կինոյի շենք» հոդվածիցս հետո կատարվող արձագանքների իրադարձությունն ու փողոցում հաճախ մարդկանց գնահատականները՝ ինձ ճանաչելիս: Միշտ կհիշեմ, թե ինչ հպարտ էի ինձ զգում, երբ զանգ ստացա հոդվածիս հերոս Լադոյի թոռնիկից, որն ասաց, որ Լադոյի համար կարդացել է իմ հոդվածը: Այս ամենն այնքան անբացատրելի է, սա մի չնչին մասն է այն զգացողությունների, որոնք ապրել եմ 17.am-ի հսկայական թիմի շնորհիվ:
Այսուհետ բացակայությունս այսքան երկար չի տևի: Ձեզ հետ էր Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցի հարյուրավոր երջանիկներից մեկը: