- Ինձ զենք տվե’ք:
- Յա, այ տղա՞, էդ ի՞նչ էղավ, զենքն ինչի՞դ է:
- Պետք է, տո’ւր:
- Լավ, լավ, հասկացա. քո համար փայտե հրացան կսարքեմ:
- Փայտե հրացանը քեզ պահիր. ինձ զենք է պետք, հասկանու՞մ ես, որ թուրքին կրակում է, այ էդ տեսակ:
- Հա՜… Պապդ հիմա ո՞ւմ դեմ է կռիվ ելել:
- Է՜, ասում եմ՝ զենք տուր, դու հարցե՞ր ես տալիս:
- Է՜, գժվեցի՞ր, ինձ որտեղի՞ց էդ տեսակ զենք: Գնա՝ թող պապդ էլ տա:
- Կգնամ… Փայտե հրացանդ էլ թուրքին կտաս…
* * *
- Պապ, քանի Ապոյին չեն զարկել, զենքդ տուր:
- Ի՞նչ զենք, լաո՜:
- Է՜, քո զենքը, հորդ զենքը. դու մեծացել ես, հիմա ինձ տուր:
- Է՜, Լա՜ո, չկա՜…
- Ո՞նց չկա, բա ու՞ր մնաց:
- Թուրքը տարավ:
- Ինչու՞ տվիր:
- է՞, ի՞նճ էնիյ, քզի ղուրբան:
- Կրակեիր:
- Պատրոն չկար:
- Ճարեիր:
- Հուստե՞:
- Թուրքը ո՞նց էր ճարում:
- Թուրկին մենձ երգրներ կիդային:
- Դու էլ ուզեիր:
- Դո՞ր գածիր-եգար:
- Հորիցս զենք ուզելու:
- Է՞, տվե՞ծ:
- Չէ, փայտե հրացան էր ուզում տար, չվերցրի, դրանով Ապոյին ո՞նց պաշտպանեի:
- Մենձ երգրներ լը մըզի համեն ինչ փեդե կիդայն՝ փեդե զենք, փեդե խոստում, փեդե հույս… Երևի մեր փայ Աստվաձ լը փեդե էր… Ըդոր համար լը թուրկի տվուգ կրագներու մեջ վառվան, պարբան… Դու խելոկ իս, հա՜, որ փեդե բան չսվերծի…
- Հետո՞:
- Մանուգ Ապոյի պադմուտյան վե՞րջ քարծուս, ըսիմ…
- Չէ, չպատմես… Մինչև զենք չճարես չպատմես: Ես անզենք ի՞նչ խղճով ու նամուսով Ապոյի աչքերին նայեմ:
- Զի՜մ ծուռ, սկզբուց պադմի՞մ: Ապոն լը քզի պես մանչ մեր…
- Մի՜, մի՜, մի’ պատմի՜ր… Ապոյին ասա դիմանա, ես հիմա եկա՜…
- Էդ դո՞ր, լա՜ո, կեծի՜:
- Զենք ճարելու՜, Ապոն մենակ է, ես ի՞նչ խղճով նայի՞մ…
- Տո, ծո՜ւռ, Մանուգ Ապոն զարնվա՜վ, Ապոն էլ չկա՜, տղա՜…
- Չէ՜, չէ՜, դու էդ պատմությունը լավ չգիտե՜ս, մի պատմիր… Ապոն էնտե՜ղ է, էնտեղ կռի՜վ է, Ապոն դեռ կռիվ կենե, հիմա՜, հիմա եկա՜…
* * *
Ինձ զե՜նք տվե՜ք…