davit gorgoyan

Ինձ ընտրեք, լավ կլինի

Ութն անց զրո-զրո… Մենակ փողոցում գիշերն ու առավոտը անկաշկանդ սիրո մեջ են մտել, ես էլ խանգարում եմ: Կենտրոնական փողոցի վերջն ու սկիզբը ամենակարճ ուղով իրար են միացնում նախորդ տարի գնած կոշիկներս, որբ կատուն ու փողոցի հավաքարարի տնքոցը: Մենք ավելի շուտ այդ սիրո մասն ենք կազմում, քան թե խանգարում ենք:

-Բարև:

Շան տեղ չեն դնում:

-Գոնե վրես նայի:

Շան տեղ չեն դնում:

Երկու շներ էին: Մեկն իրեն էր ուտում, մյուսին վարկերի մասին մտահոգությունները ծեփել են ասֆալտին: Ոչ ինձ են բանի տեղ դնում, ոչ կատվին: Իրավիճակ ա փոխվել, չես վիճի:

-Ծխո՞ւմ ես:

-Հա:

-Խի՞

-Ինձ լավ տղա եմ զգում:

-Չե՞ս ծխում:

-Չէ:

-Խի՞

-Սենց էլ լավ տղա եմ:

-Բա՞:

-Զզվում եմ:

-Հա՜:

Մտնում եմ լրիվ այլ աշխարհ, «մարշրուտնի», մեր երկրի ու հասարակության էրոտիկ իրականություն: Էստեղ չկան երկու տարբեր սեռեր, կարող ես ստիպված հպվել ուրիշին, ու քեզ դրա համար ոչ ոք չի գա «տենալու»: Էստեղ ուզած-չուզած անձի երկատման ես ենթարկվում, երբ վարորդը Clean Bandit-ից հետո Արաբո Իսպիրյան, հետո էլ Խատուբա է միացնում, գումարած այն, որ դրսից տրանսպորտին նայողին հրամցնում ես «Սև ուրբաթ»-ի ժամանակ առանց զեղչ գնած տաբատիդ հետևամասը: Վայելեք:

-Բա իմացա՞ր ….-ին հիվանդանոց են տարել: Լուրջ խնդիր ա:

Holly shit, էս տարի դեպրեսիա չէինք տարել, ո՞նց կլիներ:

Ուզում եմ ծխել:

-Ընկեր Մանասյան, խի՞ եք ծխում:

-Հանգստացնում ա:

-Ընկեր Մանասյան, սիգարետ տվեք:

-Ո՞նց, ծխո՞ւմ ես:

-Չէ:

-Բա խի՞ ես ուզում:

-Կլինի՞ խաբեմ:

-Կլինի:

-Սիրտս քաշեց:

-Չէ:

-Դե պատասխանի՜…

-Ապե, ես հավատում եմ իրան, ինքը կարա ինչ-որ բան փոխի:

-Հա, լավ, տուֆտա լակոտ ա, մենակ գոռալով հո չի՞:

Գրաֆիտիների կողքին ցուցանակներ են: Հիմնականում «քաչալ» մարդիկ են: Ասում են` ինձ ընտրեք, լավ կլինի: Հա, ամեն տարի էս նույն մարդիկ մխտռում են պատերը: Փողոցը լիքն է: Փողոցը մեզ՝ երեքիս դավաճանեց, առավոտն էլ` իրեն դավաճանող գիշերվան: Մենակ շներն են հավատարիմ. բարևում եմ, չեն պատասխանում: