Ութն անց զրո-զրո… Մենակ փողոցում գիշերն ու առավոտը անկաշկանդ սիրո մեջ են մտել, ես էլ խանգարում եմ: Կենտրոնական փողոցի վերջն ու սկիզբը ամենակարճ ուղով իրար են միացնում նախորդ տարի գնած կոշիկներս, որբ կատուն ու փողոցի հավաքարարի տնքոցը: Մենք ավելի շուտ այդ սիրո մասն ենք կազմում, քան թե խանգարում ենք:
-Բարև:
Շան տեղ չեն դնում:
-Գոնե վրես նայի:
Շան տեղ չեն դնում:
Երկու շներ էին: Մեկն իրեն էր ուտում, մյուսին վարկերի մասին մտահոգությունները ծեփել են ասֆալտին: Ոչ ինձ են բանի տեղ դնում, ոչ կատվին: Իրավիճակ ա փոխվել, չես վիճի:
-Ծխո՞ւմ ես:
-Հա:
-Խի՞
-Ինձ լավ տղա եմ զգում:
-Չե՞ս ծխում:
-Չէ:
-Խի՞
-Սենց էլ լավ տղա եմ:
-Բա՞:
-Զզվում եմ:
-Հա՜:
Մտնում եմ լրիվ այլ աշխարհ, «մարշրուտնի», մեր երկրի ու հասարակության էրոտիկ իրականություն: Էստեղ չկան երկու տարբեր սեռեր, կարող ես ստիպված հպվել ուրիշին, ու քեզ դրա համար ոչ ոք չի գա «տենալու»: Էստեղ ուզած-չուզած անձի երկատման ես ենթարկվում, երբ վարորդը Clean Bandit-ից հետո Արաբո Իսպիրյան, հետո էլ Խատուբա է միացնում, գումարած այն, որ դրսից տրանսպորտին նայողին հրամցնում ես «Սև ուրբաթ»-ի ժամանակ առանց զեղչ գնած տաբատիդ հետևամասը: Վայելեք:
-Բա իմացա՞ր ….-ին հիվանդանոց են տարել: Լուրջ խնդիր ա:
Holly shit, էս տարի դեպրեսիա չէինք տարել, ո՞նց կլիներ:
Ուզում եմ ծխել:
-Ընկեր Մանասյան, խի՞ եք ծխում:
-Հանգստացնում ա:
-Ընկեր Մանասյան, սիգարետ տվեք:
-Ո՞նց, ծխո՞ւմ ես:
-Չէ:
-Բա խի՞ ես ուզում:
-Կլինի՞ խաբեմ:
-Կլինի:
-Սիրտս քաշեց:
-Չէ:
-Դե պատասխանի՜…
-Ապե, ես հավատում եմ իրան, ինքը կարա ինչ-որ բան փոխի:
-Հա, լավ, տուֆտա լակոտ ա, մենակ գոռալով հո չի՞:
Գրաֆիտիների կողքին ցուցանակներ են: Հիմնականում «քաչալ» մարդիկ են: Ասում են` ինձ ընտրեք, լավ կլինի: Հա, ամեն տարի էս նույն մարդիկ մխտռում են պատերը: Փողոցը լիքն է: Փողոցը մեզ՝ երեքիս դավաճանեց, առավոտն էլ` իրեն դավաճանող գիշերվան: Մենակ շներն են հավատարիմ. բարևում եմ, չեն պատասխանում: