Ինձ վարդ նվիրեցիր. ես սիրում էի երիցուկներ։ Չէի ուզում պահել հուշեր։ Վարդը գուցե հենց դա զգալով թառամեց այդքան արագ ու այնպե՛ս, ասես ես թառամեի քո աչքերում։ Եվ դա եղավ ավելի վաղ, քան երկիրն ինքն իր շուրջը մեկ պտույտ կկատարեր։
Ո՞ւր գնացիր։ Էլ հետ չե՞ս գալու։ Չես գալու, գիտե՜մ։ Ինքս իմ բացատրությունների համար դնում եմ միջակետեր. չե՜մ սպասում պատասխանիդ…
Անպատասխան նամակներս կոտրեցին ինձ, ինչպես մայրիկի սիրելի ծաղկամանն է մի օր կոտրվում։ Այո, չկա սիրտ, որ չկոտրվի` թեկուզ մեր մանկական բարի հուշերում, բայց այսպե՞ս:
«Դո՜ւ. երկու տառ, Դու հասարակ մի դերանուն…»: Հասարա՞կ։ Աշխարհիս վրա չկա քեզ հետ կապված ինչ-որ բան, որ հասարակ լինի։ Հատուկ ես դու, և հատուկ են մտքերս, որ քեզնով են հյուսված։
Ես կորե՜լ եմ քո աչքերում, ցույց տուր ետդարձիս ճամփան, օգնիր դուրս գալ այս անդունդից, բռնի՜ր ձեռքս։ Երկրի ձգողականությունն ի՜նչ է նրա դեմ, ինչ կոչում եմ կախվածություն։ Անանց անդունդ չկա իմ ու քո միջև, կա անանց կարո՜տ։ Անհաս, հեռու բարձունքին ես և… չես իջնում. ինչի՜դ է պետք։ Ինչի՜ս ես պետք…
Ինձ թարմ ծաղիկներ բեր։