Առավոտ էր, բոլորս ուրախ էինք, չնայած՝ հաջորդ օրը հայրս մեքենայով պետք է գնար Մոսկվա։ Մեզ հյուր եկան հորեղբորս կինը և նրա թոռնուհի Միլենան, որին ես միշտ ստիպում էի, որ ինձ մորաքույր ասի, սակայն դա ասել չէր կարողանում և ասում էր քիրաքույր։
Երեկոյան, երբ բակում ծառերի մեղմ շվաքի տակ նստած էինք, հայրս որոշեց մեքենան փողոցից մեր բակ տեղափոխել, ես վազեցի նրա հետևից և ասացի.
-Պապա, կտա՞ս ես մեր բակ մտցնեմ քշելով։
-Աննա ջան, բայց չես կարա, մնա մի ուրիշ անգամ։
-Լավ էլի, պապա, տուր մտցնեմ, դու էլ տես, որ կարամ։
Եվ այդպես ես հայրիկիս համոզեցի, որ ես մեքենան ինքնուրույն կայանեմ բակում։
Երբ Միլենան լսեց, որ ես եմ մեքենան վարելու, վազեց, և հայրիկիս հետ նստեցին կողքիս։ Հայրս ասաց.
-Կամաց ոտքդ դիր գազի սեղմակի վրա։
Ես ոտքս դրեցի սեղմակի վրա, բայց ոչ կամաց սեղմելով, ինչպես հայրս էր ասել։ Մեքենան հարվածեցի սկզբում դարպասին, հետո՝ աջ կողմի պատին, հետո՝ ձախ կողմի պատին, հայրս հազիվ հասցրեց անջատել այն։
Բախումների ժամանակ զոհեր և վիրավորներ չարձանագրվեցին, մեքենայի վրայից մի քանի մասեր կոտրվեցին, մի խոսքով՝ մեքենան ահագին վնասեցի, չնայած դրան՝ հայրս առավոտյան մեկնեց։
Եվ ամենահետաքրքիրն այն էր, որ Միլենան չէր հասկացել, որ ես մեքենան պատեպատ էի տալիս, և երբ հայրս անջատեց մեքենան, Միլենան սկսեց ուրախ բղավել․
-Քիրաքո՜ւյր, էլի «պոեզ» արա։