Իմ սիրած սպորտաձևերից մեկը եղել է թեքվանդոն: Ճիշտ է, ես դա այնքան էլ շատ չեմ սիրում, ինչքան ֆուտբոլը:
Քանի որ գյուղում չկար ֆուտբոլի ակումբ, ես որոշեցի զբաղվել թեքվանդոյով: 2 տարի հաճախելու հետո այդպես էլ ոչ մի լուրջ հաջողության չհասա, բայց բարելավեցի իմ ֆիզիկական տվյալները: Ես մասնակցեցի քննություններին և ստացա դեղին գոտի:
Սակայն ես դրա համար չէ, որ գրում եմ: Մի պարապմունքի ժամանակ, երբ իմ տրամադրությունը բարձր էր, ես սկսեցի երգել իմ ընկերոջ՝ Արմանի հետ: Մենք գտնվում էինք վերջին շարքում: Արմանը շատ ցածր էր երգում, իսկ ես գնալով ձայնս բարձրացնում էի: Ես երգում էի «Քամի զանա» երգը: Եվ սկսեցին բոլոր մարզիկները ինձ նայել, այդ թվում նաև մարզիչս: Արմանը լռեց, բայց ես դեռ երգում էի: Մարզիչս մոտեցավ ինձ թեթև հրեց և ասաց, որ հեռանամ ակումբից:
Մի քանի ամիս հետո ես նորից եկա պարապմունքի: Սակայն ինձ հետ երգող Արմանը և մի քանի երեխաներ արդեն էլ չէին հաճախում: Դրա պատճառը անհարմար սենյակն էր, որը նախկինում լինելով մանկապարտեզի շենք, հարմարեցված չէ մարզումների համար:
Եվ ես էլ դուրս եկա ակումբից, սակայն այս անգամ իմ կամքով: Իմ դուրս գալուց հետո ակումբը տեղափոխվեց հարևան գյուղ, որտեղ ավելի հարմար պայմաններ կան: Բայց Բաղանիսից հասնել հարևան գյուղ, այնքան էլ հարմար չէ:
Դե այսպես, հիմա ոչ ֆոտբոլային ակումբ կա, ոչ թեքվանդոյի: