Ես էլ, ինչպես բոլոր պատանի թղթակիցները, անցել եմ նույն ճանապարհը, որն իմ կյանքի կարևորագույն փուլերից մեկն եմ համարում: Ոնց որ երեկ լիներ, բայց արդեն մոտ ութ ամիս է անցել այն օրից, երբ տնօրենը զանգահարեց մայրիկիս և ասաց, որ Մարտունու 2-րդ դպրոցում լրագրողական դասընթացներ են կազմակերպվում, և ինքը որոշել է, որ պետք է մասնակցենք ես ու 9-րդ դասարանցի Աստղիկը: Ես սկզբում դժգոհեցի, ասելով` ինչո՞ւ հենց ես, բայց քանի որ մայրս արդեն խոստացել էր, ստիպված համաձայնեցի: Անկեղծ ասած, մտքովս էլ չէր անցնում, որ այդ օրերը կլինեն կյանքիս ամենաիմաստալից օրերը: Այն ժամանակ չէի ուզում մասնակցել, իսկ վերջում ափսոսում էի, թե ինչու այդքան կարճ տևեց:

Երեք անմոռանալի հետաքրքիր ու բովանդակալից օրեր… Սեմինարներ, գործնական աշխատանքներ, նկարահանումներ: Մի խոսքով` օգտակարը և հաճելին համատեղ:

Մենք կարծես այդ երեք օրը մտել էինք մեզ համար բոլորովին անծանոթ և միաժամանակ շատ հետաքրքիր մի աշխարհ: Եվ շատ ուրախ եմ, որ ես էլ իմ տեղն ունեցա այդ աշխարհում: Այդ օրերի ընթացքում ես ոչ միայն ձեռք բերեցի լավ ընկերներ, ստացա կարևոր գիտելիքներ, այլև սկսեցի հավատալ ուժերիս, դարձա ավելի ինքնավստահ, սովորեցի լսել և սեփական տեսակետս արտահայտել: Դա մի ժամանակահատված էր, որն անհնար էր մոռանալ, և որի համար շնորհակալ եմ «Մանանայի» յուրաքանչյուր անդամի: Նրանց շնորհիվ և նրանց օրինակով ես հասկացա՝ ինչ է նշանակում համախմբված և թիմային աշխատանք, ստացա բազում արժեքավոր խորհուրդներ, սովորեցի ինքնաարտահայտվել: Իսկ ահա մրցանակաբաշխության օրը` տեսնելով «Մանանայի» անկողմնակալ և արդարացի վերաբերմունքը պատանի թղթակիցների հանդեպ, ես էլ ավելի ոգևորվեցի ու հասկացա, որ եթե ավելի ակտիվ լինեմ, շատ ավելի առաջ կգնամ:

Իսկ ինձ համար արդեն հարազատ դարձած «Մանանայի» թիմին ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել հատկապես մարզերի երեխաներին ուշադրության կենտրոնում պահելու համար, և հուսով եմ, որ մենք միասին դեռ երկար ճանապարհ ունենք անցնելու: