Հաճախ ինքս ինձ հարց եմ տալիս. ինչի՞ համար են երեխաներն ավելի շատ գալիս դպրոց, ինչո՞ւ են դասերի ժամանակ օգտագործում իրենց բջջայինները: Ի վերջո բոլորն էլ ունեն հեռախոսներ, և այսօր դրանով ոչ մեկին չես զարմացնի: Գնում եմ դպրոց, սկսում է դասը, և տեսնում եմ, թե ինչպես ուսուցչին բարևելուց հետո, գրքերը բացելու փոխարեն, ձեռքներն են վերցնում բջջայինները: Եվ այս ամենը կատարվում է ոչ միայն իմ դասարանում, այլ ամբողջ դպրոցում: Դրա պատճառով էլ չեն մասնակցում դասերին և սկսում են չսովորել: Իսկ երբ ուսուցիչը հարցնում է.
-Ինչո՞ւ դասին չեք հետևում: Ի՞նչ ես անում հեռախոսով դասի ժամանակ: Կվերցնեմ ձեռքիցդ:
Աշակերտները սովորաբար արդարանում են՝ ասելով, որ ժամն էին նայում, հաշվարկ էին անում կամ նմանատիպ այլ պատճառաբանություններ: Մի քանի անգամ դպրոցում անցկացվում էին ստուգումներ, որի ժամանակ պետք է հավաքեին բջջայինները, բայց ընդամենը վախեցնում էին աշակերտներին: Եվ այս մեթոդը ոչ մի օգուտ էլ չտվեց: Դա պետք է ոչ միայն խոսք լիներ, այլ իրականություն:
Ես կարծում եմ, որ ծնողները իրականում ցանկանում են, որ իրենց երեխաները ոչնչի կարիք չունենան, այդ պատճառով էլ նրանց համար ամեն ինչ անում են և թույլ են տալիս, որ դպրոց բերեն բջջայիններ, բայց դրանով ավելի շատ վնասում են երեխաներին, նրանց ուսմանը, մարդկանց հետ իրական շփմանը: Իսկ դպրոցներն էլ իրենց հերթին պետք է թույլ չտան, որ դպրոց բերեն բջջայիններ, անեն ամեն ինչ՝ աշակերտին դասապրոցեսի մեջ ներգրավելու համար, և հետո չդժգոհեն, որ երեխաները լավ չեն սովորում: Միգուցե դպրոցներում դասերից առաջ հատուկ պահարաններ դրվեն, որպեսզի բոլորը հանձնեն իրենց հեռախոսները մինչև դասերի ավարտը:
Բջջայինը լավ իր է, բայց այն պետք է չափավոր և տեղին օգտագործել: