anna qocharyan lori

Ինքնաթիռները շատ բան կարող են փոխել մեր կյանքում

Ես իմ ամբողջ կյանքում ինքնաթիռ չէի նստել ու չգիտեի, թե ինչ է այդքան բաղձալի թռիչքը։ Վրա հասավ այն պահը, երբ պետք է կատարեի իմ առաջին թռիչքը, երբ դարձա «Ֆլեքս» ծրագրի հաղթող ու պետք է մեկնեի Միացյալ Նահանգներ։

Երբ արդեն գիտեի թռիչքիս օրը, տարբեր մտքեր սկսեցին ինձ հանգիստ չտալ ու կրծել ուղեղս։ Առաջին հերթին ինձ տանջում էր այն միտքը, թե ինչպես պետք է ժամերով գտնվեի մի վայրում, որից այդքան վախենում էի։ Ես բարձրությունից միշտ եմ վախեցել, ու երբ մտովի պատկերացնում էի, թե ինչ ահռելի բարձրության վրա եմ լինելու, մարմնովս սարսուռ էր անցնում։ Ինձ շատ էին ասել, որ ամենից անհանգիստ պահն ինքնաթիռի վերելքն է, իսկ երբ բարձրանում ես ու մի կայուն դիրքի ես հասնում, ամեն ինչ առաջվա նման հանգիստ է թվում, ու քեզ զգում ես քո սեփական հողին կանգնած։

Ես միշտ շատ հարցեր էի տալիս թռիչքների մասին, կամ էլ հոդվածներ կարդում։ Ինձ տարբեր փաստեր ու հետաքրքիր երևույթներ էին պատմում թռիչքներից, բայց ամենակարևոր բաները այդպես էլ չասված ու իմ կողմից չլսված մնացին։ Ոչ ոք ինձ չասաց, որ թռիչքն աշխարհի ամենալավ բանն է, ու բարձրությունից հրաշալի բան չկա։ Ոչ ոք չասաց, որ բարձրանալու հետ մեկտեղ ամեն ինչ միևնույն է դառնում քեզ համար, ու նույնիսկ չես էլ հիշում հողին թողած քո խնդիրների մասին։ Ու գիտե՞ք՝ ինչու։ Որովհետև վերևում գտնվելով ես հասկանում, որ իրականում ոչ մի անլուծելի հարց չկա այս աշխարհում։ Վերևից նայում ես ամպերի տակ թաքնված շինություններին ու հասկանում, որ դու այնքա՜ն մեծ ես նրանցից ու ավելիին ես ընդունակ, քան կարծում ես։ Դու դառնում ես մի փոքրիկ թռչուն, ով կարող է մի հսկա օվկիանոս կտրել ու անցնել։

Ու ոչ ոք այդպես էլ չասաց, որ վայրէջքն ավելի անհանգստացնող է, քան վերելքը։ Քանզի արդեն զգացել ես երկնքում ճախրելու, ամպերի հետ «խաղալու» ու բոլորին վերևից նայելու այդ քաղցր բերկրանքը։