2017 թվականի սեպտեմբերն էր։ Հետօգոստոսյան, նախահոկտեմբերյան սովորական աշակերտի դեպրեսիոն շրջան։ Առավոտյան արթնացա։ Սովորաբար արթնանում եմ, էլի։ Մուսաս չկար։ (Սա՝ նախաբան-արդարացում, որ քիչ եմ գրում)։ Վախենում էի։ Չէ, առանց արիստոտելյան շնչի։ Հեչ չի եղե՞լ, որ վախենաս՝ քեզ հասկանան։ Էդ ինքնամատնիչ վախի տեսակ է։ Դու վախենում ես գրել արջերի մասին։ Արջերը հեչ, է՜։ Բա որ ենթատեքստդ հասկանան։ Է՜, «արիստոտել» մտքերիդ առաջ դուռը փակում ես, պատուհանից են մտնում։
Սեպտեմբերն էնքան լիքն էր, բայց իմ «լիքը» համարյա նույն քո «լիքից» է: Ուրեմն անցնենք: Մի տեսակ չե՞ս հոգնում մարդկանց չփոխվելուց։ Ես հոգնում եմ։ Էն օրը մտածում եմ՝ մենք սեփականություն ունե՞նք։ Չէ, հա։ Անգամ մեր պատմություններն են կիսված։ Տարբեր մասերի, տարբեր աչքերով ու տարբեր գլուխների համար։ Քեզնից տասը սանտիմետր էն կողմ համարյա քեզ պես շնչող արարածը քեզ համար անհետաքրքիր է։ Դու էգոիստ չես։ Ուղղակի հենց ծնվել ես, հասկացել ես, որ դու քո գլխով ու միջի պարունակությամբ մենակ ես։ Նույնն էլ 10, 20, 50 սմ այն կողմ կանգնածները։
Մտքովդ հեչ անցե՞լ է, որ մետրոյի շարժասանդուղքի վրա պատահական ինչ-որ մեկը քո մասին կմտածի։ Դու կիջնես, ինքը կբարձրանա, հայացքդ կֆիքսի։ Հետո հինգ ժամ կմտածի՝ ինչո՞ւ էր ձեռքիդ բռնած թղթերից մեկը ծալված։ Ու եթե դիտորդդ լինի պերֆեկցիոնիստ, հավանաբար, ամբողջ կյանքում կատի քեզ՝ էդ գրողի տարած թղթի ծալված մասը չուղղելու համար։ Դե, չի ատի, բայց կազդես նյարդերին։ Ու դու միանգամից կվերածվես ինչ-որ մեկի նպատակն իրագործելու միջոցը ձախ ձեռքումդ պահողի։ Շատ աննկատ պատահական բարձրացողից կդառնաս ուրիշ մեկը։ Ու մինչ նա երկու րոպե նյարդերի հաշվին կիջնի, դու կբարձրանաս, կշարունակես շնչել… Կարճ ասած՝ կապրես առանց իմանալու, որ րոպեներ առաջ մեկն ուզում էր վազել հետևիցդ ու էդ գրողի տարած ծալված թուղթն ուղղել։ Անկեղծ՝ մուսաս փախչում է ձեր թղթերի պատճառով։ Դուք ակամա ազդում եք իմ գործողությունների վրա։ Դե, կամ ես եմ դարձնում ձեզ էդպիսի մեկը։ Ինչևէ, ուղղեք ձեր թղթերը, դուք աշխարհում մենակ չեք, մի ալարեք։
Ստացվեց՝ պատմեցի քեզ արջերի մասին, բայց չիմացար՝ երբ։ Դու կհավատաս, անգամ եթե համոզեմ, որ վերևում երկու րոպե կարդացածդ խոզանակի կամ էլ սնկի մասին էր, նույն հաջողությամբ՝ շերեփի, բայց երբեք` էդ անիծյալ թղթերիդ կապոցի միջի առաջին էջին դրված թղթի ներքևի աջ անկյունի ծալված մասին ուշադրություն չես դարձնի։ Քեզ համարյա քեզ պես շնչող արարածի գլխինը չի հետաքրքրում: Արջերն էլ։