Տարվա իմ եղանակին քամին իր հետ «Pink Floyd» է բերում ու խառնում մազերս:
Ու այդ նույն քամին արագ-արագ թերթում է բացված գրքիս էջերը, իսկ գրքիս մեջ երբեք էջանիշեր չկան:
Տարվա իմ եղանակին, ծառի տակ պառկած, գլխիս միառժամանակ խնձոր ու հոն է ընկնում, ու էդպես էլ չեմ հասկանում՝ հիմա ես Նյուտո՞նն եմ, թե՞ չէ:
Տարվա իմ եղանակին ամեն ինչ կանաչ է, բայց ծառերի վրա չորացած տերևներ էլ կան:
Իմ եղանակից մարդիկ չեն բողոքում ու գոհ են իրարից:
Ցերեկները երկար են, բայց գիշերներն՝ ավելի:
Այս եղանակում միշտ երազելու ժամանակ կա, ու կա մեկը, ով ճիշտ պահին ասում է, թե երբ պիտի դադարեցնես երազելը:
Մայրամուտները գեղեցիկ են, բայց արևածագերն՝ ավելի:
Կարոտ գոյություն չունի, որովհետև մարդիկ երբեք չեն հեռանում:
Այստեղ անձրևին Հախվերդյան են լսում, տաք եղանակին՝ «Imagine Dragons», իսկ ընդմիջումներին՝ «The Beatles»:
Այս եղանակին ոչ ոք չի շտապում, ժամանակը հերիքում է:
Ժամանակ կա այնքան, որ ասվեն չասված բառերը, գրվեն չգրված գրքերն ու պատասխանվեն անպատասխան մնացած ու վայրկյանով սպասված նամակները:
Այս եղանակը երազելու եղանակ է, անվերջ, անսահման երազելու, լավագույն գաղափարներն իրագործելու, ամենալավ խոստովանություններն անելու, հարազատ մարդկանց ու ինքդ քեզ վայելելու ժամանակն է: