Anushik Mkrtchyan

Իրականությունը մի քիչ այլ է

Լինում են, չէ՞, դեպքեր, երբ մի բան շատ ես ուզում, հետո գալիս է էն պահը, որ գրեթե ուզածդ լինելու է, ու դու էն կարգի չես ուրախանում, ոնց որ էն ժամանակ, երբ իրականանալուն շատ կար:

Մայրս, ում գրեթե երկու տարի չէի տեսել, մեկ էլ՝ հոպ, ասում է՝ գալիս եմ: Դա իմանալիս ուզում ես պարել, երգել, թռվռալ, ուզում ես՝ օրդ շուտ անցնի, որ գա էն օրը, երբ մամայիդ ես տեսնելու: Ու ամենավատն էն էր, որ մաման հունիսի 7-ին ասում է, որ 10-ին գալիս է: Դե արի ու 3 օր դիմացիր: Ամսի 8-ն ու 9-ը բավականին արագ անցնան, չնայած այն բանին, որ ամսի 9-ին ժամը 3-ին քնեցինք երեխաներով, որովհետև մտածում էինք, թե ինչ ենք անելու վաղը, չէ՞ որ մաման է գալիս: Ինչևէ: Ամսի 10-ին որոշեցի մամայի համար թխվածք պատրաստել: Ամբողջ օրը ինչ ասես չէինք անում, որ շուտ անցներ ժամանակը, բայց այն կարծես կանգնած լիներ: Կարճ կապեմ: Մաման եկավ մեր բարեկամներից մեկի հետ: Եղբայրս վազեց դեպի մեքենան, ու մեքենայում մի քանի րոպե գրկել էին իրար: Երբ դուրս եկան, հերթը հասավ ինձ, իսկ փոքր քույրս պարի էր գնացել: Մայրս անընդհատ ասում էր, որ բոյովացել ենք, չաղացել ենք:

Հաջորդը օրը գնացինք անձնագիր հանելու: Էն որ սկզբից ասում էի՝ է՜, այ հիմա բացատրեմ: Երբ հունվար ամիսն էր, արդեն որոշված էր, որ ամառը գնալու ենք պապայենց մոտ: Շատ էինք ուրախացել ու անհամբեր սպասում էինք ամառվան: Եկավ մաման, որ մեզ տանի: Չէի ուզում գնալ, բայց կարոտել էի պապային: Երկու տարին էդքան քիչ չի: Ու կամուկաց լինելով եկա: Էստեղ էդքան էլ հետաքրքիր չի, ու ես զարմանում եմ, թե ոնց են մարդիկ գալիս ու էստեղ մշտական բնակություն հաստատում: Լեզու չգիտեմ, իմ տարիքի պատանիներ չկան, տեսարժան վայրեր չկան, եթե կան էլ՝ շատ հեռու են, անտանելի շոգ է ու ձանձրալի: Այստեղ գրեթե չեն գործում օրենքներ: Բնակիչները հարգալից վերաբերմունք են ցուցաբերում բոլորի հանդեպ, հատկապես՝ հայերի: Բնությունն է հիանալի: Չկա այնպիսի տեղ, որը ծառերով շրջապատված չլինի: Այնուամենայնիվ, Հայաստանը մնում է աշխարհի ամենագեղեցիկ երկրներից մեկը:

Ի դեպ, իմ պատրաստած թխվածքի մասին մոռացել էինք: 5 օր հետո միայն որոշեցինք փորձել:

Հ. Գ․ Երկրի անունը նշել չեմ ուզում: