Պատերազմ: Երբեք չեմ պատկերացրել այս բառի խորությունը, երբեք չեմ գիտակցել այս երևույթի հետքերն ու հետևանքները:
Պատերազմ բառը ինձ համար միշտ գրքային եզրույթ է եղել: Միշտ պատկերացրել եմ միմյանց դեմ մարտնչող թագավորների, կայսրերի, որոնք իրենց զորքն ունեն և պայքարում են տարածքային ամբողջականության համար:
Հիշում եմ, հենց մեզ մոտ` Տավուշում, կրակոցներ էին լինում, տատս դողում էր վախից, ասում էր.
-Բալա ջան, Աստված տա չտենաք էն, ինչ մենք ենք տեսել էն թվերին (90-ականներին):
Բայց արի ու տես, որ մտավախությունները իրականություն դարձան:
Պատերազմը անխնա կյանքեր է խլում, ու բոլորիցս մի մասնիկ տանում իր հետ:
Էս բառի խորությունը ոչ մի երկրում ապրող իմ տարիքակից չի հասկանա: Չի հասկանա, թե ոնց ենք խեղդվում անզորությունից, երբ կարդում ենք հերոսների անուները, չեն հասկանա, որ սեպտեմբերի 27-ից մենք չենք ապրում:
Եվ օդը ճնշող է դառնում, երբ գիտակցում ես, որ անկարող ես փոխել իրականությունը, ու սկսում ես համակերպվել ու անտարբեր դառնալ աշխարհի հանդեպ:
Այս օրերին շատ սիրեք իրար, մարդիկ:
Հենց այդ սիրով ու ջերմությամբ ենք հաղթելու չարիքին:
Ձեր ամեն ինչը ՍԻՐՈՎ թող լինի։
(Ա Կորնթ. 16)։