Լուսանկարը՝ Հարություն Հայրապետյանի

Լայն բացված աչքերով

Բացեցի աչքերս, տեսա աշխարհը ու, զարմացած աշխարհի գեղեցկությամբ, միանգամից սիրեցի կյանքը: Փորձեցի աչքերս ավելի լայն բացել, որ ավելի շատ բան հասցնեմ տեսնել: Տեսա փայլող արևը, գեղեցիկ բնությունը, զգացի, թե ինչ է կյանքը: Ուրախացա, երբ տեսա առաջին ձյունը: Իմ կյանքում անցել է 15 ձմեռ, բայց ամեն անգամ կարծես առաջին անգամն է: Ես ավելի շատ ձմեռն եմ հիշում, որովհետև իմ հայրենի Ամասիայում ձմեռները երկար են, ցրտաշունչ ու անչափ գեղեցիկ: 

Ուրախացա, երբ տեսա անձրևի առաջին կաթիլները, ուզեցի վազել անձրևի տակ և թրջվել: Մարդը կյանքի ընթացքում սկսում է չնկատել այդ գեղեցկությունը, քանի որ զբաղված է լինում տարբեր գործերով, բայց հենց գալիս է մարդու կյանքի վերջին պահը, մարդը նմանվում է նորածին երեխայի. լայն է բացում աչքերը, որ ավելի շատ բան հասցնի տեսնել: Նայում է այն ամենին, ինչին որ ուշադրություն չէր դարձրել իր կյանքի ընթացքում, էլի է հիանում կյանքի գեղեցկությամբ ու հեռանում կյանքից: