Ամեն ինչ սկսվեց անցյալ ամռանը: Երևի ես երբեք էլ չէի մտածի, որ կսկսեմ գրել նրա մասին, ինչը ինձ հուզում է, ինչը վերաբերում է իմ ծննդավայրին, իմ ընկերներին, կամ ուղղակի իմ կյանքի մի մասը կներկայացնեմ: Իսկ հիմա… Արդեն տասը ամիս է ` ամեն երեկո կարդում եմ կայքի ամեն մի նյութ, արդեն ունեմ նախընտրած թղթակիցներ, արդեն նյութի վերնագիրը, կամ լուսանկարը տեսնելիս փորձում եմ գուշակել, թե ումը կլինի: Արդեն տասը ամիս մտքիս եկած ամեն ինչ գրում եմ, գրում ու չեմ վախենում, որ նյութս ինչ-որ մեկին դուր չի գա, ինչ- որ մեկը իմ կարծիքին չի լինի: Գրում եմ այստեղ, որովհետև սա հարթակ է, որտեղ ինձ ոչ ոք չի ասելու, թե ինչի մասին գրեմ, ինչի մասին լռեմ: Հարթակ, որտեղ ես եմ ու իմ մտքերը: Այստեղից է, որ արդեն տասը ամիս գնահատանքի խոսքեր եմ լսում ծանոթներից ու անծանոթներից, հարևաններից ու բարեկամներից, ընկերներից և ուսուցիչներից: Արդեն տասը ամիս է` ամեն տեղ գնալիս, պայուսակումս գրիչ ու տետր եմ պահում: Դե, ինչ իմանամ, միգուցե գրելու, լուսաբանելու մի բան լինի: Արդեն տասը ամիս է` ճանաչում եմ Հայաստանի ամենաստեղծագործ, ամենահետաքրքիր ու լուսավոր մարդկանց. Իրենք էլ են այստեղից:

Իսկ երեկ մեր մրցանակաբաշխությունն էր առաջին… Պատահել է, չէ՞, որ գալիս է մի պահ, երբ ուրախությունդ կրկնապատկվում է, եռապատկվում: Բացի նրանից, որ երեկ տեսա իմ ընկերներին, որոնց վերջին անգամ չեմ էլ հիշում` երբ էի տեսել ու կարոտել էի, բացի նրանից, որ ծանոթացա մյուս թղթակիցների հետ, բացի նրանից, որ իմ սիրելի եղանակն էր դրսում, այլ… Լսեցի` Գայանե Ավագյանն «Լավագույն մեկնարկ», ստանում է մրցանակ: Լսեցի, ուրախացա, ոգևորվեցի, տեսա մրցանակս ու պարտավորվեցի. հիմա ավելի շատ նյութեր կգրեմ, կարդարացնեմ ձեր սպասումները, լավ մեկնարկից հետո, շարունակության ավելի լավ լինելն եմ խոստանում: Շնորհակալ եմ: