Լավ ես արել, որ եկել ես

Օրեր առաջ Արզական գյուղի սիրունագույն գանձերից մեկի՝ Ծաղկունյանց լճի ճանապարհով գյուղ էինք վերադառնում, երբ ճանապարհի եզրին մի տղայի նկատեցինք, որը մեզ ձեռքով կանգ առնելու նշան էր անում։ Մեքենան կանգնեց, տղան լայն ժպիտով, արտասահմանցիներին բնորոշ շեշտադրումով հարցրեց.

֊Մեզ կտանե՞ք ներքև։

Իր տարիքի մի տղայի հետ միասին նստեցին մեքենան։ Հայրիկս հետաքրքրությունից փայլող աչքերով շրջվեց ու հարցրեց, թե որտեղից են ու ոնց են հայտնվել Արզականի քարքարոտ ճանապարհներին։ Ասաց.

֊Անունս Հովհան ա, եղբորս անունը՝ Նարեկ։ Մենք Կանադայից ենք, բայց հայ ենք։ Էկել ենք Հայաստան, էլ հետ չենք գնալու, որովհետև գիտենք, որ ստեղ ամեն ինչ արդեն լավ ա լինելու։ Երևանում ենք ապրում, էստեղ դպրոց ենք գնում։

Ամբողջ ճանապարհին խոսեցինք ու ծիծաղեցինք։ Հովհանն  ու Նարեկը ոտքից գլուխ շիրայի մեջ թաթախվելով պապայի տված տանձն էին ուտում, ու խոստովանում, որ բախտները անչափ բերել է էս սեզոնին հենց էս գյուղում հայտնվելու առթիվ։

Հասանք գյուղ։ Տղաները իջան մեքենայից։ Հայրս Հովհանի ձեռքերի մեջ մի տարա մեղր դրեց։ Հովհանը տարակուսած, հարցական հայացքով նայեց մեզ։

֊Բայց ինչի՞ համար։

֊Հենց էնպես, նվեր է։

Կարմրեց, ժպտաց, ձեռքով արեց։