Մի օր ընկերուհիներով դասից տուն էինք գալիս։ Հանկարծ հիշելով հայրիկիս խոսքերը՝ ասացի նրանց․
-Գիտեք, երեխեք, պապան ասում ա, որ մենք գնալու ենք տատիկենց տուն, իսկ իրանք` Ռուսաստան։ Մի կիսամյակ դասի կգանք ու կմեկնենք իրենց մոտ։
Այդ պահին երեխաները ցույց տվեցին, որ տխրել են, որ չեն ուզում` ես գնամ։ Բայց եղավ անսպասելին։
Նրանք մտածում էին, որ այլևս հետ չեմ վերադառնալու։ Երբ գնացի, որոշ ժամանակ զանգում էին, իսկ հետո պարզապես չէին ուզում զանգել։ Ես ամեն հարմար առիթ փնտրում էի, որպեսզի կարողանայի կապ հաստատել նրանց հետ, բայց փորձերս ապարդյուն էին անցնում։ Այնպես եղավ, որ մինչ մեր գնալը՝ ծնողներս հետ վերադարձան։ Բախտի բերմամբ մենք վերադարձանք մեր մշտական տուն։ Առաջին իսկ օրը ուրախ վազեցի ընկերուհիներիս մոտ, այդ պահին նրանք միասին էին և ինձ անտարբեր ընդունելուց հետո կարծես չէին ուզում շփվել ինձ հետ։ Ես իրենց հարցեր էի տալիս`թե ինչպե՞ս են, ի՞նչ են անում, ինչո՞վ են զբաղված։ Բայց նրանք, անտեսելով իմ հարցերը, ուրիշ թեմայից էին խոսում միասին։
Մի քանի օր անց պատուհանից տեսա, որ նրանք բակում խաղում էին։ Մի սարսափելի զգացողություն, երբ վաղեմի ընկերներդ մոռացել են քեզ և քեզ հետ կապված հիիշողությունները։ Շատ էի տխրել, քանի որ ինձ չէին կանչել իրենց հետ խաղալու։ Տանը նստած մտածում էի․«Կարո՞ղ ա իրենց նեղացրել եմ», և այդ պահին դուռը թակեցին։ Դուռը բացելուն պես ուրախացա, բայց ուրախությունս կարճ տևեց։ Ընկերուհիներիցս մեկն էր, որը եկել էր ինձ ասելու․
-Ես չեմ ուզում քեզ հետ շփվել։
Իսկ ես ընդամենը պատասխանեցի․
-Դու ինձանից առաջ անցար։
Չգիտեմ ինչու այդպես ասաց, կամ ես ինչու այդպիսի պատասխան տվեցի։ Հասկանում եմ, կարող էի այլ կերպ պատասխանել, բայց դա տևեց ընդամենը վարկյաններ, և ես պատասխանեցի բնազդաբար։ Ես այս ամենը պատմեցի մայրիկս. էլ չէի կարողանում մեջս պահել։ Մայրիկս բարկանալով ասաց.
-Ես քեզ վաղուց զգուշացնում էի, որ ինչ-որ մեկին լիովին չվստահես։
Այդ պահին խորթ թվացին մայրիկիս խոսքերը, բայց հետո հասկացա։ Նա ևս այդպես չէր ուզում։ Ինձ վաղուց զգուշացրել էր, բայց ես ականջի հետև էի գցել այդ խոսքերը։
Անցան ամիսիներ, արդեն դպրոց էինք գնում և ընդհանրապես չէինք շփվում իրար հետ, կարելի է ասել, որ արդեն ես էլ ցանկություն չունեի շփվել այնպիսի մարդկանց հետ, ովքեր ամեն ինչ շուտ մոռանում էին։
Մի օր նրանցից մեկը բարձրաձայն ասաց.․
-Էլ չեմ ուզում, որ կռված մնանք։ Արի բարիշենք:
Իսկ ես… Ես նույնպես չէի ուզում այդպես մնալ։ Անտանելի է, երբ սովորում էինք նույն դասարանում, բայց ոչ մի կերպ նրանց ինձ դասընկեր չէի համարում։ Փորձեցի ես էլ պատասխանել իր հարցին․
-Ես էլ չեմ ուզում։
-Ուրեմն վե՞րջ, մենք նորից ընկերուհինե՞ր ենք։
-Ընկերուհիներ ենք,- ժպտալով պատասխանեցի։
Այս ամենից անցել է երկու տարի ու հիմա շատ ուրախ եմ, որովհետև երկուսն էլ կողքիս են։ Չգիտեմ ինչպես կհասկանաք․ ուրախ եմ նաև, որ այդպիսի դեպք տեղի ունեցավ, և ես հասկացա կորցնելու ցավը։ Հիմա մենք բոլորս միասին լավ ընկերուհիներ ենք և ամեն ինչ կանենք, որ պահպանենք մեր ընկերությունը:
Այս կանքը մարդուն մեկ անգամ է տրվում։ Եվ պետք է այնպես պլանավորես քայլերդ, որ հետո չփոշմանես։ Իսկ լավ ընկերներ կամ ընկերուհիներ ունեցողը այս կյանքում մեծ դեր ունի։ Ես համոզված եմ, որ լավ ընկերուհիներ ունեցողը ևս պետք է լավը լինի։ Միգուցե իմ մեղավորությունն էլ կար, բայց ոչինչ, պետք է կորցնելուց հետո սկսես գնահատել։