jenya yeghikyan

Լարային ջութակից մինչև ֆրանսերեն

(Ֆելիետոն)

Իմ երաժշտական ընդունակությունն ի հայտ եկավ այն ժամանակ, երբ լոգարանի «բեմը» սկսեց ինձ չգոհացնել։ Ծանր հիասթափություն էի ապրում լոգարանից դուրս գալուց հետո. «Դե լավ, երևի համերգի ժամը չգիտեն»,- երբ հյուրերս ուշանում էին` սփոփում էի ինձ։

Տան անդամները սիրտս կոտրում էին, ախր, չէ՞ որ ես երգում էի, ականջակալները ինչո՞ւ են ականջներդ կալել։ Լավ է երաժշտական գործիք նվագել չգիտեմ, թե չէ մեր տանը միակ լավ ձայն հանողը սեղանն է, այն էլ բացի դհոլից ուրիշ կերպ օգտագործել չի լինի։ Դե դհոլը ինձ ի՞նչ, իմը ջութակն է, որի գլխին առանց հարվածելու էլ ձայներ կհանի, այն ջութակը, որի միայն ձայնն եմ լսել:  Ջութակը, որին անգամ չեմ էլ դիպչել, հեռվից հեռու ընդամենը «օդային» եմ արել և ասել` մինչ հանդիպում։ Ասել եմ, որ իրեն կծանոթացնեմ իմ ձեռքերի հետ, շա՜տ մոտիկից, մի քիչ ընկերություն անեն, ի՞նչ իմանաս, մի օր էլ իրենց կողքին նոր գործիք կկանգնի։ Համ կնվագեմ, համ էլ կերգեմ, բա ո՞վ պարի։

Չնայած նրան, որ երեք տարի հաճախել եմ, առիթների ժամանակ տեղում կանգնած օրորվելուց բացի ուրիշ ոչինչ չեմ կարողանում: Հա, մեկ-մեկ էլ ծափ եմ տալիս, իբր դա էլ ինքնուրույն եմ սովորել, առանց պարուսույցի, ընդունակ եմ, չէ՞։

Հասկանալով, որ այդ բոլոր ասպարեզներում ես այդպես էլ ասպարեզ դուրս չեմ գա՝ սկսեցի հետաքրքրվել լեզուներով։ Ֆրանսերենը իմ տարերքն էր, և երբ ինձ հարցնում էին, թե ինչ ես ուզում դառնալ, լեզվաբա՞ն, ես ասում էի, որ արդեն դարձել եմ, ուղղակի լեզվանի, ոչ թե լեզվաբան։ Դա իմն էր, ֆրանսերենը ոտքից գլուխ իմն էր, այ հիմա կարող եմ ասել, որ ինձ զգում էի, ինչպես ձուկը ջրում։
Ես հետաքրքրվում էի բոլոր օտար լեզուներով, անգամ այն լեզուներով, որոնք օտար էին ինձ։ Քիթս շատ էի մտցնում օտար լեզուների մեջ, բայց ֆրանսերենը դեռ «էն գլխեն» իմն էր։ Արդեն հասկացա, որ ֆրանսերեն սովորելով ուրախությունից կարող եմ պարել, կերգեմ ֆրանսերեն երգեր, իսկ ջութակս էլ կսպասի։

Վերջապես բոլորը համատեղեցի։ Ամեն բան սկսվեց ֆրանսերենից, պտտվեց դրա շուրջը և ավարտվեց հենց նույն կետում։ Ես կշարունակեմ ուսումնասիրել քեզ ու ինձնով անել, ուղղակի մտքովս անցար` չհասցրի բռնել, որոշեցի հանձնել թղթին։