marat sirunyan

Լեռնավանի ավանդազրույցները. մաս 3

Սատանաների հետ կապված պատմությունների շարքի երրորդ պատմությունը: Այն տեղի է ունեցել մոտ 1958 թվականին, Լեռնավանում: 

Էն տարիներին՝ կոլխոզի ժամանակ, ոչխարի հոտերը հաճախ սարերում են պահել, գիշերներն էլ մարդիկ մեկը մյուսին հերթափոխել:

Էդ օրերից մեկն էր, ու Ճոռտոյենց Վազգենը (Պողոսյաններին Ճոռտոյենց են ասում գյուղում) հերթափոխից խոտի մի դարձ շալակին գիշերով սարերից տուն էր գալիս: Թիկնեղ մարդ էր, կոլխոզի հովիվներից, ով իր կյանքում ինչ ասես չէր տեսել, գել ու գազանից մինչև հազար տեսակ շառ ու փորձանք էր ընդունել ու ճամփու դրել: Էս մարդն եկավ հասավ Ժանգոց քար կոչված տեղին, ու մի պառավ կնոջ տեսավ:

-Այ կնի՞գ, էդ ո՞վ ես, էս ժամին հու՞ր:

-Անկինն եմ, բալա՜ ջան, գեղ կերտամ:

Վազգենը հասկանալով, որ գյուղացի է, ընկերացավ ու միասին քայլելով շարունակեցին ճամփան: Ասել-խոսելով, բավականին ճամփա եկան ու հասան Կոնդի ձորին, ուր ջրի գոլ կա, ու որը կարելի է ասել՝ գյուղի շեմքին է: Էդպես պառավի հետ խոսելով մտան ձորը: Քիչ հետո տղամարդը զգաց, որ կողքին ոչ ոք չկա, շրջվեց, այս ու այն կողմ նայեց՝ պառավը չկար. այն դեպքում, երբ մի ակնթարթ առաջ պառավը կողքին էր, ուրիշ գնալու տեղ էլ չկար: Էդտեղ երբեմնի անվախ, գել ու գազանի հետ կռիվ տվող տղամարդը վախեցավ, սիրտը դող ընկավ: Մի կերպ հասավ տուն ու պատմեց եղածը.

-Այդման էդ պառավը կորավ, ուրեմն՝ էդիգ ոճ տը մարտ էր, այլ սադանա՝ Անկինի կերբարով…

Տարիներ անց էլ նրա խնամին է նույն տեղում երկու աղջիկ տեսնում՝ Մայր Թերեզայի կույսերի կերպարանքով: Մոտենում, հարցնում է՝ ո՞վ եք: Սրանք էլ խեթ-խեթ նայում են, շրջվում ու անհետանում, էդպես էլ չբացահայտելով՝ ով լինելու առեղծվածը: