Լույսը կբացվի, բարին էլ՝ հետը

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Այսօր՝ լույսը բացվելուն պես, մի անուշ բույր, առանց դուռը թակելու, սենյակիցս ներս մտավ: Պաշտում եմ այդ բույրը, այն էլ առավոտ շուտ, սոված փորիս: Կարծես խաղ է սկսում ստամոքսիս հետ. «Բռնի՛ր, թե կարող ես»: Բույրը վազում է, իսկ ես՝ նրա հետևից: Վերջապես հասա այն հեքիաթային վայրը՝ հացատուն:

Տատս ու մայրս, ինչպես միշտ, մինչև մազերի ծայրը ալյուրի մեջ կորած, լավաշ են թխում: Մայրս գրտնակում է խմորը ու տալիս տատիս: Եվ այդտեղ սկսվում է իմ ամենասիրած տեսարանը. խմորը տատիս մի ձեռքից մյուսն է թռչում, հետո պառկում «բատատի» (ինչպես տատս է ասում) վրա և մտնում թոնիր: Քիչ-քիչ սկսում է կարմրել ու արձակել այն սրտամաշ բույրը, որին անկարող եմ դիմանալ: Եվ ես՝ այդ գործի համար լիովին անպիտանս, կարողանում եմ միայն մի բան անել՝ վերցնել ու խրթխրթացնելով ուտել լավաշը: Դե, կարելի է ասել, որ ես ու Չալոն նույն գործի վրա ենք, պարզապես Չալոն մի փոքր ավելի երկար է սպասում: Լեզուն դուրս գցած՝ նստում է հացատան շեմին և սպասում, թե երբ պիտի մի լավաշ պոկվի ու ընկնի թոնիրը, որ տատս հանի ու նրան տա: Բայց, մեր մեջ ասած, ձեռքիս լավաշը Չալոյի հետ եմ կիսում:

Եվ երբ կշտանում եմ քիչ թե շատ, վերցնում եմ մի քանի լավաշ ու գնում տուն:

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Տաք լավաշ, պանիր, սոխ… Միասին ուղղակի անմահական է:

Եվ երբ բոլորն արդեն կշտացած են լինում, վերադառնում եմ հացատուն ու նստում թոնրից մի փոքր հեռու (տատս է ստիպում, որովհետև միշտ ասում է, թե կընկնեմ մեջը) ու լսում տատիս տված լավաշ թխելու դասերը: Եվ երբ հասնում են վերջին գնդին, տատս կանչում է ինձ: Հիմա իմ հերթն է, իմ ու Չալոյի ամենասպասված պահը: Խմորը ձեռքերիս վրա լա՜վ տանջելուց հետո ուղարկում եմ թոնիր, ընկնում է մոխիրների մեջ, բարձրանում շշի վրա, հետո գնում Չալոյի բերանը: Հիմա և՛ ես եմ երջանիկ, և՛ Չալոն: