anush marg

Լուսի՞նն Է մեղավոր

Բա՜րև, իսկ դու երազանքներ ունե՞ս…

Գիտե՞ս, այնքան տխուր է,երբ բոլոր երազանքներդ լքում են քեզ. հոգիդ նմանվում է լքված ու դատարկ նավակի, որի բոլոր նավաստիները հեռացել են ու թողել նավակին միայնակ՝ բաց ու կատաղի օվկիանոսում: Ավելի տխուր է, երբ դու չես կարողանում երազել, երբ հոգիդ հրաժարվում է ենթարկվել, երբ երազում ես միայն երազելու մասին:

Գիտե՞ս, վերջերս ամեն երեկո՝ քնելուց առաջ, մահճակալիս կողքի դարակում փնտրում եմ երազանքներս, հետո հիասթափված ու փնթփնթալով բացում եմ գրքերս, թերթում դրանց էջերը ու գտնում նրանց մեջ միայն չորացրած տերևներ ու ծաղիկներ. փնտրում եմ սենյակիս բոլոր անկյուններում, բայց երազանքներս անհետացել են:

Ինձ երբեմն թվում է, թե չարաճճի էլֆերը նրանց գողացել են ու փակել մութ ամրոցում, քնելուց առաջ ես դիմում եմ նրանց ու ետ պահանջում իմ երազանքները, բայց նրանք այնքան բարձր են բղավում ու ծիծաղում, որ խլացնում են իմ ձայնը: Կամ էլ, երբեմն, մտածում եմ, որ երազանքներս փակված են ապակե փոքրիկ շշերում, դասավորված են՝ կանոնավոր՝ մեկը մյուսի հետևից, մայրիկիս ամանեղենի պահարանում: Ես բացում եմ պահարանն ու երկար կանգնում դռան առաջ, խառնում եմ բաժակների դասավորությունը, ափսեների մեծ ու փոքր հերթականությունը, դանակը դնում պատառաքաղի տեղում, իսկ գդալը՝ դանակի: Բայց այդպես էլ շշերը չեմ գտնում: Փնտրում եմ ճամպրուկումս, մի՞թե նրանց ինչ-որ անծանոթ աշխարհում եմ թողել ու նրանք էլ ինձ են փնտրում. չգիտե՜մ:

Հետո, վազում եմ դուրս, իջնում նկուղ, երկար փնտրում նրանց խնձորի արկղում, բայց նրանք չկան ու չկան… Ու փնտրտուքներիս ճանապարհին ամեն բան խաղաղվում է, երբ դուրս է գալիս լուսինը, ու փայում են աստղերը. իսկ գուցե իմ երազանքներն էլ աստղե՞ր են դարձել ու հիմա վերևից ինձ են նայում, իսկ, եթե, լուսի՞նն է նրանց գողացել ու իր մոտ տարել:

Երազանքներս փորձում եմ գտնել բարձիս վրա, որն ավարտվում է լոկ նրա թրջվելով ու անհանգիստ քնով:

Գիտե՞ս, Ամանորին բոլորը մաղթում են երազանքների իրականացում, իսկ ես մտքումս խնդրում եմ նորից գտնել երազանքներս: