Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի
Գեղեցիկ է, չէ՞, լուսինը: Մանավանդ այն ժամանակ, երբ շրջապատված է ամպերով: Մանավանդ այն ժամանակ, երբ նայում է աշխարհին և լուսավորում իր պայծառ լույսով: Մանկուց սիրում էի լուսինը: Նա այնքան պայծառ էր ու լուսավոր: Նայում էի ու մտածում, թե ոնց է մեր գյուղից այն երևում, չէ որ մեր գյուղը հեռու է, շա~տ հեռու աշխարհից:
Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի
Գյուղս ինձ համար մի ուրիշ աշխարհ է, առանձին աշխարհ: Շատ էի ուրախանում, երբ մտածում էի, որ լուսինը մեզ էլ է նկատում ու լուսավորում: Սիրում էի լուսինը, ու այն ինձ համար ուղղակի երկրի արբանյակ չէր, ուր չկա ոչինչ ապրելու և գոյատևելու համար: Նա ուղղակի իմ գիշերային ընկերն էր, ում հետ երազում էի, պատմում ամեն ինչ ու վստահում: Մանկական այդ երազանքները վառ են մնացել հիշողությանս մեջ: Օրինակ, երազում էի, որ մայրիկը չբարկանա վրաս, որ տատիկի ոտքերը չցավեն, որ հայրիկը աշխատանքից միշտ ուրախ վերադառնա և որ նորից պապիկիս տեսնեմ: Տեսնեմ նրան, գրկեմ ու ասեմ, որ շատ եմ սիրում ու միշտ հիշում եմ նրա դողդոջուն ձայնը, որ ասում էր. «Բալաս, վեր մեռնեմ, գերեզմանիս ծաղիկ կտինես»… Ու լուսնին նայելով մտքում ասում էի` «Դնում եմ, պա’պ»: Մեկ-մեկ էլ մտածում էի, որ պապիկը գնացել է լուսին ու նորից հետ է գալու: Միգուցե լսում էր ինձ:
Նայում էի լուսնին ու մտածում, որ նա շատ մարդկանց ճակատագրերի է ծանոթ, շատերի ուրախ ու տխուր պահերն է տեսել ու զգացել: Անվերջ նայում էի լուսնին, նայում էի ու երազում այնքան, մինչև լսում էի մայրիկի անհանգիստ ձայնը. «Բալես կմրսես, տուն արի’»: Երեխա էի…
Լուսինը նույնն է մնացել , այդքան էլ չի փոխվել, երևի մի քիչ մեծացել է, ինչպես որ ես եմ մեծացել տարիների ընթացքում: Էլի կիսվում եմ հետը, պատմում ամեն ինչ, ու նա ինձ միշտ հասկանում է: Երևի դեռ երեխա եմ:
Սիրում եմ լուսինը…