Լուսանկարը` Թամարա Հարությունյանի
Պարզվեց՝ ես ունեմ մի ժամ 36 րոպե հայտս գրելու համար: Գիտեք՝ իրականում մի կողմից լավ եղավ, որ էլի վերջնաժամկետից մի ժամ առաջ ամեն ինչ թողեցի, որովհետև արդեն հասկացել եմ, որ էսպիսի պայմաններում գրածս նամակներն ամենաանկեղծն են լինում: Ու ես հիմա որոշում եմ ինքս ինձ հետ խոսել այս նամակում, նայել մեր դիմացի շենքի պատուհաններին ու գրել, ու հուսամ՝ խոսակցության մեջ ձայնս կլսվի:
Իրականում, գիտե՞ք, չեմ ուզում փիլիսոփայել, իհարկե հասկանում եմ, որ դա հիմա մեծ թրենդ է դարձել, բայց ես արդեն համոզվել եմ, որ ինձ համար ամենաթանկ բանը էն ամենապարզն է, պարզունակը չէ, բայց պարզը, ամենամարդկայինը, ամենամաքուրը, ամենաիսկականը: Հիմա մտածում եմ. բա լավ, ի՞նչն է ինձ հուզում:
Գիտեք՝ անցած տարվանից սկսեցի Երևանում լուսանկարներ անել (գիտե՞ք հայերեն էս բառը ոնց եմ սիրում. լույս ու նկար, մեջը էնքան տաքութուն կա), բայց գիտե՞ք, խնդիրն ինչ է. ես երևանցի չեմ: Ես որոշեցի լսել, թե էս քաղաքն ինչ է խոսում, ինչ է պատմում, ինչն է ցավում: Հա, ես որոշեցի օտարի աչքերով նայել ինձ արդեն հարազատ քաղաքին: Չնայած ես ու Երևանը շատ ենք կռվում, ու ինքը միշտ ինձ տարօրինակ իրավիճակների մեջ է դնում: Դե ասենք՝ էնպես է անում, որ մոլորվեմ ու ուշանամ կարևոր հանդիպումներից, բայց ամեն ինչից անկախ, մենք լավ ենք «յոլա գնում»:
Ինչ էի է ուզում ասել: Հա, ինչն է ինձ հուզում: Ասեմ. մարդիկ էլ չեն լսում քաղաքին, ականջները փակել ու ման են գալիս: Ախր, Երևանն էնքան բան ունի պատմելու… Մեկ-մեկ նույնիսկ խեղճը գոռում է, բայց լսող չկա: Ախր, կարոտում է իր մարդկանց, ես աչքերից զգում եմ, մի տեսակ տխրություն կա: Մի կողմից էլ, քաղաքը դատարկվել է: Մի մարդ ասում էր . «Էս Սովետը ախմախ երկիր էր, բայց մի լավ բան ուներ. սահմանները փակ էին, ընկերներս չէին արտագաղթում»:
Նկարը, որ դրել եմ, մեր դիմացի շենքն է, ու ամեն գիշեր հիանում եմ իրեն նայելով: Բայց ինքն էլ իր պատմություններն ունի: Ժամանակին ավելի շատ պատուհաններից էին լույսեր վառվում, ու շենքը ավելի շատ էր հրճվում, որ իրեն վառվող պատուհանների լույսերով զարդարում էին: Իսկ հիմա…Դե, երևի հասկացաք:
Շատ չփիլիսոփայեմ, արդեն ասացի՝ չեմ սիրում: Սիրում եմ անկեղծությունը, ու ասածս ամենևին չի նշանակում, որ փիլիսոփաները կեղծ մարդիկ են: