-19916…
Լարված ու շատ կարևոր պահ էր: Մայրը հուզվեց ու սկսեց լաց լինել:
-Բայց սկզբում վեց ամիս Երևանում ա լինելու,-փորձեցինք հանգստացնել իրեն:
2019թ, հուլիս:
Եղբայրս չասաց 19916: Ժպիտով ճանապարհեցինք բանակ: Եղբայրս Ղարաբաղում չի ծառայելու:
2020, փետրվար:
-Տեսնես էդ կորոնան Հայաստան կհասնի՞: Կարող ա անգամ արդեն իսկ վարակված կա, ուղղակի դեռ չգիտենք: Բայց դիմակ դնելը հավես ա, ես ուզում էի մի օր դնել:
2020, մարտ:
Մի շաբաթ տևող կարանտին, որը հետագայում կդառնա անվերջ շարունակվող հոգեվիճակ:
2020ը հոգեվիճակ է: Անընդհատ մարդկանց ճնշման ենթարկող, վատ լուրերով լի, ամեն անգամ ավելի զարմացնող: Հոգեվիճակ, երբ դու ուղղակի չգիտես, թե այսօր ինչ կարող է տեղի ունենալ: Արդեն ոչինչ չի զարմացնում:
2020, ամառ:
Անկեղծ եմ ասում՝ ոչինչ չեմ հիշում: Սքեյթ, քննություն, դիմակ:
2020, սեպտեմբեր:
Գնում եմ համալսարան, իսկ երեկոյան միանում եմ օնլայն դասերին:
19916: Ինչու՞ եմ մինչև հիմա հիշում: Երևի որովհետև ամեն երկրորդից դա էի լսում:
Կուրսով գնացել էինք Գյումրի: Ամեն ինչ չափից լավ էր: Հետո մի պահ տխուր մթնոլորտ տիրեց: Առանց տրամադրության ճաշեցինք:
-Էրեխեք, արդեն մեկուկես ամիս ա դասի ենք գնում: Հուսով եմ՝ օնլայն չեն սարքի:
2020-ը հոգեվիճակ է:
-Ի՞նչ դիմակ, պատերազմ ա:
-Էրեխեք, երևի արդեն գիտեք մեր Գոռի մասին:
-2-րդ հարկի Արթուրն էլ…
-Էդ էրեխեն մեջներից ամենախելոքն էր:
2020, հոկտեմբեր:
-Լիլիթ, վաղը գնում եմ,-ասաց հայրիկը:
-Ու՞ր:
-Ստեփանակերտ: Լրագրողների հետ:
-Իիի…
-Չգնա՞մ:
-Չէ, մի գնա:
Առավոտյան գրկեցի մինչև դասերի սկսելը ու նրա գնալը:
-Պապ, էս ինչ տաք ես…
«Համալսարանը տեղեկացնում է, որ դասերը կանցկացվեն օնլայն ձևաչափով մինչև կիսամյակի վերջ»:
Եղբայրս Մեղրիում էր: Ամեն օր երեկոյան զանգում էր:
-Ապեր, ո՞նց ես:
-Լավ, դու՞:
Երկու օր չէր զանգում:
-Չէ, Արամը երկու օր ա չի զանգում: Էն օրն էլ ցերեկը զանգեց: Հաստատ Ջաբրայիլ են տարել:
-Տատ, հանգիստ, էդ մարդը հաստատ չգիտի:
«Լիլիթ, լավ եմ, Ստեփանակերտում ենք»:
«Լավ, պապ»:
2020-ը քաոս է: Գլխումս խառնաշփոթ է: Միակ բանը, որ գիտակցում եմ՝ 2020-ը անվերջ կարանտինային վիճակ է:
-Սիրտս հանգստացավ, փաստորեն Ջաբրայիլում չեն,- ասաց տատիկը երկու անհանգիստ գիշերից հետո,- բայց բարձր դիրքերում են:
«Պապ, կոնտակտավոր եմ»:
«Ես էլ»:
Հայրիկը վերջապես եկավ տուն:
-Լիլիթ, մի գրկի, կարող ա վարակված եմ:
-Պապ, հերիք ա դեղ խմես:
Երկու օր անց նորից գնաց:
2020թ., նոյեմբեր:
-Տատ, արդեն նոյեմբե՞ր ա: Ես հոկտեմբերը չզգացի: Ոնց որ հոկտեմբերին ապրած չլինեմ:
Արթնացա հեռուստացույցի ձայնից: Այդ օրը ես այն մարդկանցից էի, որ հանգիստ քնել էր՝ առանց իմանալու տարածքներ հանձնելու ու պատերազմի ավարտի լուրը:
Չգիտեի, որ ամբողջ ընթացքում այդքան ճնշում էի զգացել, բայց ուղղակի թեթևացած շունչ քաշեցի:
-Տատ, գիտե՞ս չէ, երազումս տեսել էի, որ հասել են Մեղրի: Ապերին էի տեսել:
Երևի երազի ազդեցությունից դուրս գալու շնորհիվ պատերազմի ավարտվելու փաստը այդ պահին հանգստացրեց:
-Տատ, նենց եմ ուզում գրեմ կուրսեցուս: Բայց համ էլ մտածում եմ հարմար չի լինի իրան:
«Լիլիթ, ես ամենաշուտը երկու օրից կգամ»:
-Պապ, էսօր գալու՞ ես:
-Երևանում եմ, բայց թեստ եմ հանձնել: Մեկը դրական էր, մյուսը` բացասական: Վաղը պետք ա մի անգամ էլ հանձնեմ:
Թեստը բացասական էր, բայց երկու օր անց նորից գնաց:
2020, նոյեմբերի 21:
«Կարո՞ղ ա էսօր չիջնենք, ցուրտ ա դրսում»,-գրեց ընկերուհիս:
Նայեցի պատուհանի կողմը: Մառախուղ էր: Հագա աշնանային շորիկս ու իմ սիրած վերարկուն:
-Լիլիթ, Երևանում եմ, բայց երեկոյան կգամ:
-Յեյ, լավ, պապաս:
Հեռախոսիս նամակ եկավ, բայց մտածեցի կարևոր չի: Հինգ րոպե անց կարդացի: Կուրսեցիս էր:
-Լա՞վ ես: Ամեն ինչ լա՞վ ա:
-Հա, լավ եմ:
-Բայց ձայնդ հոգնած ա թվում:
-Չէ, ուղղակի էսօր շատ բան եմ արել, հոգնել եմ:
Հետո բացեցի ֆրանսերենի չատը: Դասախոսը ուղարկել էր քննության ձևաչափը:
-Լավ բայց ինչի՞ են մեր քննությունները օնլայն ու էսքան շատ:
-Դաժան ա,- ասաց ընկերուհիս:
2020-ը խառնաշփոթ է: 2020-ը շարունակվում է: