Հայկական բոլոր ընտանիքներում արու զավակի ծնունդը ամենասպասվածն է, և դա գիտենք բոլորս: Ցանկացած ընտանիք պիտի իր ժառանգն ունենա, իսկ այդ ժառանգն էլ դառնում է ընտանիքի ուրախությունը:
Հիմա ուզում եմ այդպիսի մի դեպք պատմել, որտեղ…
Քեռիս ապրում է Շիրակի մարզում՝ Սարակապ գյուղում: Կարծում եմ՝ գիտենք, որ հեռավոր գյուղերում ավանդապաշտությունը մի փոքր ավելի շատ է ընդգծված: Եվ այնտեղի բնակիչների համար առավել քան կարևոր է մի տղա ունենալ, որին կկոչեն իր պապի անունով: Եվ ահա, նրա ընտանիքում ծնվում են երկու աղջիկներ: Դե… Բոլորն էլ ասում են` երեխան երեխա է, կարևորը առողջ լինի, բայց…
Մոտ տասը տարի հետո նրանք արդեն սպասում էին իրենց տղայի ծնվելուն, ով պետք է դառնար տան լիությունն ու հպարտությունը: Բայց բախտը հաճախ չէ, որ ժպտում է մարդկանց:
Տղան ծնվեց հիվանդությամբ, և բժիշկներն անգամ հույս չտվեցին, որ նա կապրի: Բայց երևի այդ տղային Աստված էր ուղարկել, և նա ինչ որ առաքելություն ունի երկրի վրա:
Այսպես ասած, բամբակների մեջ մեծացրին այդ երեխային: Ինչպես կարգն է՝ պապի անունով էլ կնքեցին: Իսկ տատիս սերն այնքան մեծ է երեխայի նկատմամբ, որ երևի չկարողանամ նկարագրել: Հիմա տղան արդեն տասներկու տարեկան է, չնայած հիվանդությանը՝ քայլում է, գնում դպրոց, աղբյուրից ջուր բերում տան համար և մի շարք այլ գործեր անում: Այնքան սեր կա նրա մեջ, բոլորին սիրում է, բոլորի հետ շփվում, գրկելուց էլ այնքան ամուր է գրկում, որ քիչ է մնում խեղդվես:
Ափսոս, որ չի կարողանում հասկանալի խոսել: Նրան անծանոթ մարդը չի կարող հասկանալ, թե ինչ է ասում, իսկ դա ընկճում է նրան:
Սուրբ Ծննդյան օրը գնացել էի տատիս այցելության: Ինչպես միշտ, քեռուս տղան, ինձ տեսնելով, ուրախությունից պարում էր, և տվեց իր «ավանդական» հարցը՝ տորթը բերե՞լ ես (ես միշտ, հյուր գնալիս, նրան տորթ եմ տանում):
Եվ հենց այդ օրը տատս մի բան պատմեց.
«Էսօր քեռուդ հետ նստած Սուրբ Ծնունդի Պատարագն էինք նայում, ու գիտե՞ս ինչ եղավ, ապերը (մենք էդպես էնք դիմում քեռուս տղային) չոքեց հեռուստացույցի առաջ ու սկսեց «Հայր մեր»-ն ասել, վերջում էլ ավելացրեց. «Հիսուս ջան, խնդրում եմ ինձ լեզու տուր, որ խոսեմ»:
Մի պահ իսկապես քարացա, հետո ոչ մի մեկնաբանություն չկարողացա տալ տատիս պատմածին: Իսկ երեխան ժպիտով նայում էր ինձ, ու պտտվում շուրջս…
Ո՞վ գիտե, գուցե մի օր հրաշք կատարվի, և Աստված տա երեխային այն, ինչը նա իրոք այդքան սրտանց խնդրել էր…