sona mkrtchyan

Խոհեր «Մետրոնոմում»

Նստած էի Երեւանի «Մետրոնոմում»: Հեռախոսով ինչ-որ անմիտ խաղ էի խաղում, թափառում ֆեյսբուքում, թերթում լրատվական կայքերի էջերը: Հանկարծ ականջս շոյեց Ռազմիկ Ամյանի «Սիրեմ քեզ, լիանամ» երգը: Ճիշտ է, առանց նմանատիպ երգերի էլ կարող եմ հաճելի օր ունենալ (այդպիսի երգերի երկրպագու չեմ), բայց այս անգամն ուրիշ էր:

Ճերմակ դաշնամուրի դիմաց նստած էր մի աղջիկ: Նրա մատներն էին կենդանացնում ամյանական հնչյունները: Այնքան նուրբ էր, այնքան եթերային, որ չնկատեցի` ինչպես սկսեցի ձայնակցել երգին` անգամ բառերը չիմանալով: «Սիրեմ քեզ, լիանամ»-ը փոխվեց «Չունի աշխարհը քեզ նման»-ի, հետո «Evanescence»-ի «My immortal»-ի ու ամենայն հավանականությամբ այդպես էլ կշարունակվեր, եթե…

Ախր, բոլորն էին հիացած լսում: Դաշնամուրից մի քանի քայլ հեռու հավաքվել էին տղաներ. հազիվ երկուսը կամ երեքը լինեին: Քիչ հետո արդեն տասն էին: Եվ ի՞նչ էին անում՝ հմտորեն ցուցադրում էին իրենց տգիտության աստիճանը, այլ կերպ ասած՝ ծիծաղում էին, անմիտ բառեր հնչեցնում: Աղջիկը դադարեց նվագել, ոտքի կանգնեց, հեռացավ…