-Բարև ձեզ, ինչպե՞ս եք այսօր: Շատ գեղեցիկ զգեստ եք հագել:

-Կներկե՞ս իմ եղունգները:

-Այո՛, իհարկե: Բայց հիմա լոտո ենք խաղալու, այնպես որ, հարմա՛ր տեղավորվեք: Ահա, ձեր աթոռը, կարող եք մոտեցնել նրա աթոռին, որ իրար օգնեք:

-Այդ դուռը միշտ այնքան հեռու է թվում: Ոտքերս ցավում են:

-Ցանկանու՞մ եք մեզ միանալ և լոտո խաղալ:

-Սուրճ եմ ուզում, մի բաժակ տաք սուրճ` փոքրիկ, շագանակագույն բաժակի մեջ: Ինչքա՞ն պետք է դուռը ծեծեմ, որ բացեք:

-Ի՞նչ որոշեցիք, չե՞ք ուզում խաղալ:

-Արդեն ասացի, որ ոչ, բայց այստեղ կկանգնեմ ու լուռ կնայեմ: Ինչո՞ւ եք այդքան ցածր խոսում բոլորդ: Ուզում եք ասել, որ ե՞ս եմ վատ լսում:

-Ի՞նչ ես այստեղ կանգնել ու մի գլուխ փնթնփնթում:

-Գլուխս ցավում է ու ոսկորներս էլ կարծես հազար տեղից կոտրված լինեն: Բուժքո՛ւյր, ես էլ եմ սուրճ ուզում:

-Ձեզ չի կարելի: Հիշե՛ք, թե քանի անգամ արթնացաք գիշերը: Եթե ուզում եք, կարող եմ նարնջի հյութ բերել:

-Այստեղ հնարավոր չէ լոտո խաղալ: Այլևս չեմ սպասում ոչ մեկին: Կարդում եմ թիվը` 47` չորս, յոթ:

-Ո՞վ պիտի եղունգներս ներկի:

-Սպասե՛ք, սպասե՛ք, այդքան արագ մի՛ կարդացեք:

-52` հինգ, երկու: Հաղթում է նա, ով լրացնում է շարքը:

-Ահա, նայի՛ր: Ես ունեմ քո սիրած թիվը` 25:

–Ո՛չ, հինգը պիտի առջևում լինի:

-Ես էլ էի այդպես կարծում, ճիշտ ես ասում: Չգիտեմ, թե ինչու եմ ամեն անգամ սխալվում:

–Մի՛ շարժիր սեղանը քո հիմար աթոռով, առանց որի մի քայլ էլ չես կարողանում անել: Ի՞նչ ես այդպես վրաս նայում:

-Այդքան դաժան մի՛ եղիր: Չե՞ս տեսնում, որ չի կարողանում խոսել: Վերջապես քեզանից 3 տարով մեծ է:

-93` ինը, երեք:

-Ինը, զրո: Կրկնիր մի անգամ ևս:

-Ասացի` ինը, երեք:

-Այդպես էլ կարծում էի:

-Տես, է, բուժքույրն էլի է գալիս: Վախենում եմ: Ասեղներ է բերում: Էլի մատս ծակելու է:

-Դրանք զատիկներ են: Տե՛ս, բուժքույրը զատիկ է դնում մատիս վրա: Չգիտեի, որ զատիկները կծում են:

-Ուզո՞ւմ ես ներկել եղունգներս: Այդ գույնը չեմ ուզում: Ներկի՛ր վառ կարմիր: Ուշադի՛ր եղիր, մատներիս ես քսում:

-Հրամաններ մի՛ տուր: Ես ի՞նչ մեղավոր եմ, որ ձեռքերդ անընդհատ դողում են:

-Հաղթեցի, հաղթեցի: Տվե՛ք իմ քսանհինգ սենթը:

-Ես չեմ հավատում, որ նա հաղթել է: Կստուգե՞ս իրեն:

-Այո՛, ճիշտ էլ կարծում էիր: Ես չեմ կարդացել «22»:

-Տվե՛ք իմ քսանհինգ սենթը:

-Ո՞վ շարժեց սեղանը: Լոբու հատիկներն իրար խառնվեցին: Նայի՛ր նրան, անկյունում նստել և ձայն չի հանում, իրեն էլ երևակայում է:

-Տեսե՛ք իմ եղունգները: Կանաչ եմ ներկել, որովհետև շորս էլ է կանաչ:

-Դու ինքդ էիր ասում, որ դա կարմիր է: Էլ չեմ կարող դիմանալ այստեղ: Նույնիսկ օդն է ծեր ու հին, ինչպես ձեր բոլորի դեմքերն ու շորերը:

-Ուզու՞մ ես նստել իմ կողքին, հանգստանալ: Գիտեմ, որ հոգնած ես:

-Թողե՛ք ինձ, մի՛ քաշեք: Դուրս եմ ուզում գալ այստեղից: Օդ եմ ուզում: Այդ ի՞նչ կարմիր լույս է փայլում այնտեղ:

-Դա կանաչ է, ոչ թե կարմիր:

-Էլ լոտո չե՞նք խաղալու:

–Ո՛չ, կմնա վաղը:

Լուսինե Զեյթունյան, 16տ, 1999թ.