Ամռան արևոտ օրերին Արտենի գյուղում շարժը շատ է, ինչպես ասում են՝ «ծիրանի սեզոնն» է սկսվել։
Առավոտյան ժամը 6-ին արդեն գյուղացիները այգիներում են և անցել են իրենց գործին, այս օրերին գյուղում շատ են ուրիշ քաղաքներից եկած մարդիկ և վրացիները։ Երբ քայլում ես գյուղում, շատ են այսպիսի խոսակցությունները․
-Քանիսո՞վ կտանեք իմ ծիրանը։
-Ի՞նչ ծիրան ա, խոշո՞ր ա, մա՞նր ա․․․
-Ընտիր ծիրան ա։
Արտենցիները առավոտից մինչև երեկո գյուղի կենտրոնում՝ հրապարակում հավաքվում են և սկսում, ինչպես իրենք են ասում, «բազար» անել ծիրանի համար:
-Իմը «ֆռի» ծիրան ա, 500-ից պակաս չեմ տա։
-Ոչ ինձ, ոչ քեզ, արի 400 բարիշենք։
- Լավ…
Նույնիսկ վրացի գնորդներն են սովորել մի քանի բառ հայերեն, երեկ պատահական լսեցի, թե ինչպես էր մի վրացի գնորդ մեր հարևանին հարցնում․
-Абрикос խոշո՞ր ա, թե՞ մանր։
-Համ խոշոր կա, համ մանր։
Նույնիսկ մի դեպքի ականատես եղա, թե ինչպես վրացի ամուսինները խաբեցին մեր գյուղացուն ու գնացին։
-Ոնց 500 կգ «գյոզալական» ծիրանը հավաքել տվեցին, հետո փոշմանեցին։
-Հա, գոնե չասեին՝ հավաքեք․․․
-Խնդրեմ, արտենցու բախտը: