anna vardanyan

Ծիրանի սեզոն է

Ամռան արևոտ օրերին Արտենի գյուղում շարժը շատ է, ինչպես ասում են՝ «ծիրանի սեզոնն» է սկսվել։

Առավոտյան ժամը 6-ին արդեն գյուղացիները այգիներում են և անցել են իրենց գործին, այս օրերին գյուղում շատ են ուրիշ քաղաքներից եկած մարդիկ և վրացիները։ Երբ քայլում ես գյուղում, շատ են այսպիսի խոսակցությունները․

-Քանիսո՞վ կտանեք իմ ծիրանը։

-Ի՞նչ ծիրան ա, խոշո՞ր ա, մա՞նր ա․․․

-Ընտիր ծիրան ա։

Արտենցիները առավոտից մինչև երեկո գյուղի կենտրոնում՝ հրապարակում հավաքվում են և սկսում, ինչպես իրենք են ասում, «բազար» անել ծիրանի համար:

-Իմը «ֆռի» ծիրան ա, 500-ից պակաս չեմ տա։

-Ոչ ինձ, ոչ քեզ, արի 400 բարիշենք։

- Լավ…

Նույնիսկ վրացի գնորդներն են սովորել մի քանի բառ հայերեն, երեկ պատահական լսեցի, թե ինչպես էր մի վրացի գնորդ մեր հարևանին հարցնում․

-Абрикос խոշո՞ր ա, թե՞ մանր։

-Համ խոշոր կա, համ մանր։

Նույնիսկ մի դեպքի ականատես եղա, թե ինչպես վրացի ամուսինները խաբեցին մեր գյուղացուն ու գնացին։

-Ոնց 500 կգ «գյոզալական» ծիրանը հավաքել տվեցին, հետո փոշմանեցին։

-Հա, գոնե չասեին՝ հավաքեք․․․

-Խնդրեմ, արտենցու բախտը: