Գիշեր էր, խավար, միայն առաստաղին երևում էր ծառի ճյուղերի շողքը: Անձրև էր գալիս: Անձրևի ձայնը խլացնում էր ամեն ինչ, սակայն միալար կաթկթոցի միջից լսվում էին տատիկիս տնքոցները: Կեսգիշեր էր, բայց իմ աչքերը դեռ բաց էին, որովհետև իմ սենյակում չէի, մահճակալը իմը չէր: Տատիկիս տանն էի, գյուղում, որտեղ ամեն ինչ անծանոթ էր ու խորհրդավոր: Մտածում էի պապիկիս մասին, որ պատերազմի մասնակից էր, բազում շքանշաններ ուներ, բայց մի կարգին տուն էլ չունեցավ: Պատերազմի ժամանակ դարձել էր հաշմանդամ ու չէր կարողանում աշխատել: Առավոտյան արթնացա, դուրս եկա տանից: Մառախլապատ օր էր, սակայն տատիկս, իր սովորության համաձայն, արդեն այգին էր մշակում: Ես մոտեցա նրան և ասացի.
-Դե լավ, է, տատ, ի՞նչ ես չարչարվում, միևնույնն է, հայրիկն ինչ-որ պետք է, շուկայից գնում է:
-Չէ, բալա ջան: Էս տունուտեղը ես ու պապդ ենք դրել: Հիմա պապդ չկա, բա ես ո՞նց մեր կառուցածը էսպես թողնեմ ու գամ Երևանում նստեմ: Որ պապդ պատերազմից եկավ, չէր կարողանում թե՝ կռանար, մի գործ աներ: Ես ասում էի. «Լավ է, Ստեփան, էսպես էլ կլինի»: Հորդ հետ թաքուն, հերդ էլ մի մատ երեխա, բարձրանում, կտուրի մեջ կտոր էինք դնում, որ հանկարծ չկաթի, պապդ չնեղսրտի: Էդպես ժամանակ ասում էր՝ բա ես ու՞մ եմ պետք: Բայց մեզ շատ պետք էր, թեկուզ էդպես: Հիմա էս ամեն ինչը անմշակ թողնեմ, որ ասեն՝ Ստեփանի տան ծուխը հանգե՞ց:
Տատս արցունքները սրբեց: Ես մոտեցա տատիկիս, վերցրեցի նրա ձեռքից բահը և սկսեցի փորել հողը:
-Դու տուն գնա, տատ: Ես ամեն ինչ կանեմ:
Մառախուղ էր, ծեր ծառերի մերկ ճյուղերից անձրևի կաթիլներն էլ, տատիս արցունքի պես, թափվում էին ձեռքերիս:
Դավիթ Բաբայան 14տ., 2003թ.