Դեկտեմբերի 5-ը Կամավորների միջազգային օրն է: Առանց դրամական փոխհատուցման ակնկալիքի, բարի գործեր կատարելով, մենք ինքներս մեզ համար լավ աշխարհ ենք ստեղծում: Մենք` կամավորներս, օրինակ ենք ծառայում նոր սերնդի համար, որպեսզի վերջինս շարունակի կամավորական գործունեության ավանդույթը:

Կամավորների միջազգային օրվա առթիվ զրուցեցի «Լիկիու երկիր» ՀԿ-ի նախագահ և ուղղակի կամավոր Մարինե Հարությունյանի հետ:

-Ե՞րբ և որտե՞ղ եք սկսել զբաղվել կամավորությամբ:

-Կամավորությամբ սկսել եմ զբաղվել դեռևս 2004թ.-ից Գեղարքունիքի մարզի Լճաշեն համայնքում: Այդ տարիներին կամավորության մասին քիչ բան էր հայտնի գյուղական համայնքներում: Հետաքրքրությունս ինձ ստիպեց գնալ և հասկանալ կամավորության գաղափարը:

-Ինչպե՞ս ինտեգրվեցիք կամավորական խմբում, ի՞նչը շարժառիթ հանդիսացավ, որ շարունակեք կամավորական գործունեությունը:

-Շարժառիթը հասարակութայն մեջ առկա խնդրիների նկատմամբ անտարբեր չլինելն էր: Կամավորությունը լավ հարթակ էր ինձ համար, որպեսզի կարողանամ համայնքիս համար խնդիրների լուծման առաջարկներով հանդես գալ: Վեր հանել ու լուծել հասարակության մեջ առկա խնդիրները:

-Ի՞նչ ուղի եք անցել կամավորական աշխատանքում:

-Լճաշեն համայնքի երիտասարդական խմբում սկզբում ինտեգրվեցի որպես խմբի անդամ, հետո բնապահպանական հանձնախմբի ղեկավար, հետո որպես համանախագահ: 2008թ.-ից ընտրվեցի որպես Լճաշեն համայնքի ՀԵՆԱ (Համայնքային Երիտասարդական Նախաձեռնությունների Ակումբի) ղեկավար: 2012թ-ից մինչ օրս Հանդիսանում եմ «Լիկիու երկիր» ՀԿ նախագահ:-

- Ի՞նչը շարժառիթ հանդիսացավ, որ երկար տարիներ շարունակեք կամավորական գործունեությունը առանց որևէ ակնկալիքի:

-Շարժառիթը իմ հայացքներն էին, որ այդպես էլ չփոխվեցին տարիների ընթացքում: Կամավորությունը չի ենթադրում աշխատավարձ, բայց խոստանում է տալ անփոխարինելի բաներ, օրինակ` գիտելիքներ, փորձ, կարողություններ, շփումների բարձր շրջանակ: