Կանգնած եմ գնացքի կայարանում: Աղմուկ է: Մարդիկ իրար են հրմշտում, կարծես թե դա կյանքի անհրաժեշտություն է:
Լսում եմ նրա ձայնը.
-Ես քեզ սպասում էի: Գիտեի, որ կգաս…
-Ինչպե՞ս չգայի։
-Ցավոք, քեզ կարճ ժամանակ եմ ճանաչում….Միակ բանը, որի համար չեմ զղջում, դա քեզ վստահելն է: Չգիտեմ էլ, ինչ են ասում այս դեպքում: Առաջին անգամն եմ բաժանվում ինչ-որ մեկից…
-Դե, ավելի լավ: Կարող ես ասել, ինչ ուզում ես:
-Նամակ ունեմ քեզ համար, այնտեղ ամեն ինչ ասել եմ:
Գնացքը սկսում է դանդաղ շարժվել: Իրերս տեղավորված են: Ամուր գրկում եմ նրան ու բարձրանում գնացք… Պատուհանից դուրս եմ նայում.
Սիրտս արագ է զարկում, շունչս կտրվում է: Արցունքներն ինձնից ուժեղ են գտնվում… Սկսում եմ ագահորեն արագ շնչել: Ուզում եմ քաղաքիս ծանոթ օդը շնչել վերջին անգամ ու ինչքան հնարավոր է շատ: Ուզում եմ ձեռքս պարզել ու բռիս մեջ քաղաքիս մի բուռ օդը տանել… Իմ քաղաքի օդը, այն քաղաքի, որտեղ ես մի ժամանակ երջանիկ եմ եղել: Այդ պահին ինձ դուր էր գալիս քաղաքի ամեն մի մանրուքը, դուր էր գալիս քաղաքի աղմուկը ու ծուռ-մուռ փողոցները, մարդկային բարկացկոտ դեմքերն ու իրար հրող մարդկանց զբաղվածությունը… Մի պահ որոշեցի ոչ մի տեղ չգնալ. մնալ ու շարունակել համեստ գոյությունս իմ համեստ քաղաքում: Բայց ինչ-որ բան ինձ բռնել ու բաց չէր թողնում: Ես դուրս էի նայում պատուհանից, և ուզում էի գնացքի ընթացքը չբաժաներ ինձ ու իմ քաղաքին:
Նա լուռ կանգնել էր ու ժպտում էր (Լավ է գոնե ժպտում էր, միշտ նրան իր գեղեցիկ ժպիտով կհիշեմ):
Եվ ես հասկացա, որ էլ երբեք չեմ վերադառնալու (այստեղ «վերադառնալ» բառն էլ սխալ է օգտագործելը, վերադառնում են միայն երջանիկ մարդիկ` իրենց նախկին երջանկությունը գտնելու: Բայց մեկ է, երբեք այն չեն գտնում: Կյանքը չի սիրում «վերադարձներ», կյանքը հոսում է առաջ, իսկ նա, ով չի հետևում հոսքին, երկար չի շարժվում):
Ես գնում էի մի քաղաք, որտեղ պարտավոր էի երջանիկ լինել…