Դուրս եմ գալիս երկու անգամ տեսած, բայց արդեն հարազատ ու սարսափելի դարձած կապույտ փայտե դռնից։ Ջղային դեմքով պահակ-ոստիկանն է նստած դռան դիմաց։ Նայում եմ, ու գրկելս գալիս է, ժպտում եմ, բայց ավելի շուտ պատն է ժպիտիս արձագանքում։ Ինչևէ, չեմ ընկճվում։
Տեսնում եմ երկու օրում հարազատ ու հեչ էլ սարսափելի չդարձած մարդկանց։ Մի քանիսը կապույտ դռնից ներս մտնելու իրենց հերթին են սպասում, անսահման հետաքրքրությամբ մոտենում են, քննում, ինչ-որ բաներ հարցնում, ու ես նորից եմ սկսում պատմել. կարծես հերիք չէր առաջին անգամը, շունչս լավ չէր կտրվել պատմելիս, չէ, ես ավելի լավ կարող էի, եկեք էլի պատմեմ, նույնը նորից, բայց՝ լիարժեք։
Ա՜հ, մա՛մ, դու սպասում ես զանգիս։ Կզանգեմ հիմա, հենց հեռախոսս հանեմ, կտեսնեմ բաց թողած զանգդ ու կհիշեմ։
Պահակի դեմքը չի փոխվում, պատն էլի ժպտում է նոր դուրս եկողին։ «Կարո՞ղ եմ ջուր խմել»… Ի՞նչ, հա՜, էլ հարցնել պետք չի, կապույտ դուռը դրսից փակել եմ՝ հարցերն ու մեկ-մեկ կցկտուր տրված պատասխանները ներսում թողած։
Հա՛, տա՛տ, հիմա մամային զանգեմ, քեզ էլ կզանգեմ, կասեմ՝ շնորհավոր, երեք ուսանող թոռ ունես։ Գիտեմ, անգիր գիտեմ խոսքերդ. մի քանի անգամ «կտանես ցավս», մի քանի անգամ էլ «ջանիս կմեռնես»։ Հիմա քեզ էլ հերթ կհասնի։
Աստված իմ, հեռախոսս պայթում է։ Երանի հավաքեի բոլորին մի տեղ ու միանգամից ամեն ինչ պատմեի, չէ՞։
Վերջին 365 օրվա ընթացքում առաջին անգամ հանգիստ տուն եմ գնում։ Գնում եմ չավարտած գրքերս կարդալու, երկար սպասված ֆիլմերը դիտելու, ուղղակի սառած նստելու ու ժամերով մի կետի նայելու, գնում եմ, որ վերջապես հանգիստ խղճով ոչինչ չանեմ։
-Տա՛տ, էլի ուսանող թոռ ունեցար…
-Աստված ձայնս լսեց, բալե՛ս, իմ արև-արեգա՛կ։
Լավ, տա՛տ, խոստանում եմ՝ նորից ուշադիր կլինեմ բառապաշարիդ։