Էլի ես ու իմը, էլի ես ու իմ երկիրը կամ` էլի ես ու իմ քաղաքը:
Առհասարակ յուրաքանչյուր մարդ ձգտում է ունենալ իրենը, ոմանք ինչ-որ բան ունենալը ընկալում են նյութական բան, իսկ ոմանք`էլ ավելի վեհ արժեքներ:
Մի քանիսը նույնիսկ չունեն սեփական կարծիք, վերցնում են ուրիշինը կամ էլ կարծիքը փոխում են մյուսների կարծիքների հիման վրա`կորցնելով սեփական եսը, ու հենց իրենց պատճառով կորցնում են իրենց կարծիքն արտահայտելու իրավունքը` վախենալով, որ հնարավոր է`իրենց կարծիքը մյուսներին դուր չգա: Մարդկանց մեծամասնությունը չունի նաև սեփական զգացմունք, օրինակ, երբ ինչ-որ մեկին չեն ճանաչում, լսելով նրա մասին վատ կարծիք, սկսում են չսիրել նրան, բայց հետո շփվում ու հասկանում են, որ շատ հաճելի մարդ էր: Կա նաև մարդկանց տեսակ, ով չի կարող կառավարել իրեն ու սիրում է, որ միշտ ուրիշն է ասում: Եթե ինչ-որ բան ունեն անելու, չեն անում այնքան ժամանակ, մինչև որ ինչ-որ մեկը չասի`արա: Մի քանիսն էլ չեն կարողանում պահպանել ունեցածը`ասելով, որ ուրիշները խլեցին:
Ես ունեմ հայրենիք, որը իմ սրտում է, ու որը ոչ ոք չի կարող խլել, ունեմ միտք, որի շնորհիվ կարողանում եմ արտահայտել կարծիքս, ու իմ կածիքով, միայն սեփական միտք ունենալու դեպքում մարդիկ կկարողանան ունենալ սեփական ձեռքբերումներ:
Լսեք մյուսների կարծիքները, բայց մի կորցրեք ձերը ու գիտակցեք, որ եթե ինչ-որ մի բան իսկապես ձերն է, ձեր սրտում, ուրեմն, ոչ ոք չի կարող այն գողանալ: