seda mkhitaryan

Կարծրացած

Հեչ նայե՞լ եք թոշնած վարդին, էն որ արդեն գույնը էն չի, թուլացած է, ծայրերը` մի քիչ չորացած։ Գիտե՞ք, էդ վարդը մեր ներսի նման է։ Թուլացած, գույնը գցած։ Ու գնալով դեպի վատն է գնում։ Գիտե՞ք, չենք ջրում, պատճառը դա է։ Չենք սնում մեր ներսը, թոշնում ենք։ Հետո էլ դեռ ժամանակը չի լինում, որ մեռնենք, ու էդպես չորացած կպչում ենք թփին ու մնում։ Ոչ մի բան չի շարժվում ներսում։ Օրերը կողքով անցնում են։ Մեր ներսում բան չի փոխվում։ Կարծրացել ենք ու չենք շարժվում։ Թոշնածությունից մեր թերթիկները կախվում ու փակում են մեր աչքերը։ Մենք կարճ շոր հագած աղջիկ ենք տեսնում։ Ասե՞մ` ինչ ենք մտածում։ Կարծում եմ` պետք չի։ Մենք կորցրել ենք մեր գույնը։ Ու համոզված ենք, որ ուրիշներն էլ պիտի էդպիսին լինեն։ Տարբերությունները քամու հետ գալիս, խփում են մեր դեմքին։ Ամեն քամու հետ մի թերթիկ է պոկվում վարդից։ Թե վերջում ինչ է մնում, դուք ենթադրեք։ Մենք պետություն դարձո՞ղն ենք։ Մեր պետության ճանապարհի կողքի զուգարան մտնելուց հետո զբոսաշրջիկը դուրս եկավ ու փսխեց։ Չմտավ էլ, դուռն էր բացել ուղղակի։ Իսկ դրսում կանգնած հպարտ քաղաքացիները բերաններն էին բացել։ Ծիծաղեք։ Մեկ է` թոշնած ենք։ Ու ստիպում ենք, որ զբոսաշրջիկն էլ թոշնի։ Հետո նեղանում ենք քամիներից, որ պոկում են մեր թերթիկները։ Իսկ Թումանյանը դեռ մի 100 տարի առաջ հասկացել էր, որ ներսից ենք փչացած։ Ու մեր ճյուղերը սովոր չեն թարմ ու առողջ վարդի։ Իրենք հենց հայտնվում են, թոշնածները հիշում են իրենց արմատները։ Հիշում են հին տեքստերը։ Հիշում են, որ իրենց խորը արմատներին կարմիր ու թարմ վարդը սազական չէ։ Դե, գիտեք` ի՞նչ, էդ արմատները հենց էդպիսի ուրիշ վարդերի շնորհիվ կան։ Դեռ կան…