Կարոտիլ տեմ

Լուսանկարը` Աննա Գասպարյանի

Հունիսի 25 ին իմացա, որ երկու օրից ճամբար պիտի գնամ: Շատ ուրախացա, անհամբեր սպասում էի: Խոսքս 1994թ-ին հիմնադրված Փամբակի Արամյան ճամբարի մասին է: 1998թ.-ին Փամբակ գյուղի թույլտվությամբ ճամբարի շենքը վերակառուցվել է և անվանվել է Փամբակի ճամբար: ԱՄՆ-ի ԵՄՔԱ-ն Արամյան ընտանիքի օգնությամբ ապահովել է անհրաժեշտ ֆինանսավորում Փամբակի ճամբարի ամբողջական վերակառուցման և ընդլայնման համար, որն էլ ավարտվել է 2012 թվականի սկզբին և վերանվանվել է Վանաձորի ԵՄՔԱ-ի Արամյան ճամբար: Ճամբարը նախատեսված է 7 – 16 տարեկան երեխաների համար և ունի 40 երեխա հյուրընկալելու հնարավորություն: Այն երիտասարդներին ծառայող համայնքային կազմակերպություն է, որը տեղական կարողությունները հարստացնելով և դրանց վրա հիմնվելով, հանրության մեջ սերմանում է դրական փոփոխություն՝ կրթության, շահերի պաշտպանության և ուղղակի ծառայությունների միջոցով՝ ուղղված առողջ մարմնի, մտքի և հոգու զարգացմանը:

Լուսանկարը` Աննա Գասպարյանի

«Վորլդ Վիժն» կազմակերպության շնորհիվ ես և Աննա Գասպարյանը համալրեցինք 40 երեխաների շարքերը:

Ճամբարում եմ: Առաջին օրը մի տեսակ չէր անցնում, անկեղծ ասած.այն չէր, ինչին սպասում էի, բայց առաջին տպավորությունը երբեմն խաբուսիկ է լինում… Իմ դեպքում երբեմնը մեղմ է ասված: Առաջին տպավորություններս երբեք չեն համապատասխանում իրականությանը:

Ինչևէ, ճամբարային վեց օրերը, չհաշված առաջին տպավորության առաջին օրը, դարձան ամենաուրախ ու միաժամանակ, ամենահուզիչ, ամենաանմոռաց օրերը, որոնք միշտ հիշելու եմ, սկսած ամենասիրելի ջոկատավարներից: Կուզենայի խոսքս ուղղել ընկեր Ֆելիքսին: Չեմ ստի, սկզբում Ձեզ չէի սիրում, մի տեսակ «յոլա» չէինք գնում իրար հետ, նույն կերպ ընկեր Լևոնի հետ… Ընկեր Լևոնին հասցրեցի սիրել շատ:

Հիշո՞ւմ եք, երբ ասացի, որ թղթակցում եմ 17.am կայքին, մոտեցաք ու սեղմեցիք ձեռքս: Հիմա, նույն 17-ի շնորհիվ ասում եմ, որ շատ եմ սիրում բոլորիդ. ընկեր Սոսին, Արմինեին ու մյուսներին: Հուսով եմ, երբևէ նորից կհանդիպենք:

Լուսանկարը` Աննա Գասպարյանի

Ճամբարային ամենամեծ ձեռքբերումներս եղան նոր ընկերներս: Կարոտում եմ ամեն անգամ ճաշարան մտնելն ու սեղանների վրա անունս փնտրելը: Ես մեծ ոգևորությամբ ու հետաքրքրությամբ էի սպասում, թե ում կողքին եմ նստելու: Ու ամեն անգամ նոր դեմքեր, նոր ընկերներ: Խոսքը մեր մեջ, երբ հասա տուն, բնազդաբար անունս էի փնտրում սեղանի վրա:

Հիշում եմ խարույկն ու քնապարկով գիշերը դրսում անցկացնելը, ու ինչպես դարձանք մոծակների զոհ: Ինչպես ասում են՝ ընկերովի մահը հարսանիք է, իսկ մեր հարսանիքին կիթառահար էլ կար, ով իր նվագով ստիպում էր բացել բերանդ ու բոլորին հավասար երգել՝ հաշվի չառնելով բացարձակ բաղաձայն լինելուդ փաստը: Հիշում եմ էն բոլոր առավոտները, որոնք սկսվում էին ռոք երաժշտությամբ, ու հեչ կապ չունի, որ առավոտները մահճակալիցդ խելագարի նման վեր էիր թռչում:

Իսկ իբրև վերջաբան՝ երանի նրանց, ովքեր պիտի հյուրընկալվեն Վանաձորի YMCA ճամբարում մեզանից հետո:

Ուզում եմ առաջին հերթին շնորհակալություն հայտնել «Վորլդ Վիժն» կազմակերպությանը Սուրեն Օհանջանյանի գլխավորությամբ: Ձեզ եմ պարտական YMCA ճամբարում գտնվելուս համար:

Շնորհակալ եմ մեր բոլոր ջոկատավարներին, առաջին հերթին, մեզ YMCA արժեքներով դաստիարակելու համար. հոգատարություն, ազնվություն, հարգանք, պատասխանատվություն: Սրանք արժեքներ են, որոնք մեզ պետք են գալու ամբողջ կյանքի ընթացքում:

Շնորհակալություն՝ յուրաքանչյուրիս առանձնահատուկ մոտեցում ցուցաբերելու, մեզնից մեկը լինելու համար.

Հ.Գ. Էն, որ նույնիսկ Վանաձորի բարբառն է տպավորվել: «Կարոտիլ տեմ, ազիզնե՜ր»: