-Գայ հել,արդեն ժամը տասներկուսն ա,-ծանոթ ձայն լսելով արթնացա:
-Եվ, Եվա, թող մի քիչ էլ քնեմ, մեկ ա շուտ ա դեռ:
-Եվան չի է, Նարեն ա: Վեր կաց տեղիցդ, ի՞նչն ա շուտ: Դու ժամին նայե՞լ ես:
Շրջվեցի, բայց Եվայի փոխարեն քույրս էր կողքիս:
-Հա, Նարե ջան, վեր եմ կենում…
Այսպես քույրիկիս աղաղկով արթնացա, նայեցի պատուհանին ու հասկացա, որ ես արդեն տանն եմ`իմ Աբովյանում: Հիշեցի, կարոտեցի ու էլի լացեցի:
Հեռախոսս զանգեց.
-Գայ, ո՞ւր եք, իջեք կոնֆերանսի սենյակ, ձեզ ենք սպասում,- Նարեկն էր, ինչպես միշտ սկսեց հումորներ անել: Սերյոգենց տանն էր, ճամբարի նկարներն ու վիդեոներն էին նայում: Հիշեցի իրենց խորհրդավորությունը, հումորները ու կարոտեցի…
Հետո մտա ֆեյսբուք, Ժորան էր գրել: Միանգամից հիշեցի նրա պարելը ու սկսեցի ծիծաղել:
Հետո Անուշը գրեց: Իր ժպիտն եմ հիշում, բարի հայացքը:Կարոտում եմ, է…
Հետո Սերինես ինձ լացացրեց, կարոտավառ խոսքեր էր գրել: Շատ է տպավորվել իր ձայնը, բարությունը:
Հիշեցի իմ Տաթևին: Իմ հրաշք աղջկան, իրա քնքուշ աչքերը հիշեցի ու կարոտով լցվեցի կրկին ու կրկին:
Դե մեր Արման Արշակի մասին էլ չեմ խոսում: Իրեն չեմ կարոտելու, որովհետև գրեթե ամեն օր տեսնում եմ:
Դե Կարինեի մասին չեմ խոսում: Ոնց եմ կարոտելու իր խոհափիլիսոփայական խորհուրդները: Իմ Եվաս, բա՞… Ոնց լացեցինք իրար հրաժեշտ տալուց, չեմ մոռանա…
Ում մասին չգրեցի, կներեք, ուղղակի եթե գրեի, պետք է գիրք գրեի, էնքան հուշեր ունեմ բոլորիցդ հատիկ-հատիկ: Սիրում եմ բոլորիդ, իմ ընտանիքը դարձաք ճամբարի ընթացքում: Կարոտում եմ, անհամբեր սպասում եմ մեր հաջորդ հանդիպմանը: