Ես Գրիգորն եմ: Զբաղվել եմ ըմբշամարտով հինգ տարի: Ինձ սպասվում էր փայլուն ապագա: Ցավոք, ես ծնկի վնասվածք ստացա, բայց այնքան շատ էի սիրում այդ սպորտաձևը, որ որոշ ժամանակ ծնողներիս չէի ասում այդ վնասվածքի մասին: Սկզբում այդ մասին միայն մարզիչս գիտեր: Մեզ սպասվում էր լուրջ մրցույթ: Մարզիչս ցանկանում էր, որ ես այդ մրցմանը մասնակցեի: Ստիպված հայրիկիս ասացի այդ վնասվածքի մասին: Շատ մտորելուց հետո հայրիկս ինձ ասաց.
-Տղաս, ցանկանո՞ւմ ես այդ մրցմանը մասնակցես:
Դե, ես էլ շատ էի սպասել այդ լուրջ մրցմանը և պատասխանեցի.
-Այո, պապ, շատ եմ ուզում մասնակցել: Ախր, շատ եմ սպասել, է՜:
Եվ հայրիկը ասաց.
-Գնա՛, բայց զգույշ կլինես:
Իմ քաշային կարգում էր նաև ընկերս՝ Արթուրը: Ես Արթուրի հետ էի մարզվում: Եվ ստացվեց այնպես, որ ես ու Արթուրը պետք է իրար հետ մրցեինք, և հաղթողը կմտներ եզրափակիչ: Ծունկս շատ էր խանգարում ինձ: Եվ ես ասացի մարզիչիս, որ չեմ կարող այդ գոտեմարտում մրցել: Դե, մարզիչս ինձ համոզում էր, որ մրցեի, բայց եղբայրասիրությունս ավելի ուժեղ գտնվեց, և ասացի, որ թող հաղթանակը նվիրեն Արթուրին: Անցավ մի քանի ժամ, և պետք էր արդեն գոտեմարտեին երրորդ և առաջին տեղերի համար: Ես պայքարելու էի երրորդ տեղի համար: Ցավը մի փոքր թուլացել էր: Ուժերս կենտրոնացրի այդ գոտեմարտում և շատ արագ հաղթանակ տարա, որով էլ գրավեցի երրորդ տեղը: Ծնողներս իմանալուն պես անչափ ուրախացան: Երբ եկա տուն, հաղթանակս տոնեցի ընտանիքիս հետ:
Այդ մրցույթը ինձ համար վերջինը եղավ: Բժիշկները թույլ չտվեցին շարունակել այդ սպորտաձևով զբաղվել: Փորձեցի շարունակել, բայց չկարողացա:
Տխրեցի շատ, բայց որոշ ժամանակ անց ինձ առաջարկեցին զբաղվել բազկամարտով:
Այժմ մարզվում եմ, բազկամարտը նույնպես ինձ դուր է գալիս: Պատրաստվում եմ հոկտեմբերի 16-ին կայանալիք մրցումներին: Հուսամ այս անգամ ոչ մի բան չի խանգարի: